(vervolg)
Ik bleef toch volhouden. Iemand gaf me de tip om de grote bladen eraf te halen zodat er minder vocht zou verdampen. Een ander moedigde me aan dat ik het vooral moest proberen en dat ze benieuwd was naar het resultaat.
Ik wikkelde de takjes in nat papier en deed ze in een zakje. Thuis zette ik ze in een vaas met water, in de badkamer want dat was op dat moment de koelste plek in het huis. Als de takjes teveel vocht zouden verliezen door verdamping, zouden ze ten dode opgeschreven zijn.
In de loop van de weken (het experiment heeft zo’n 2 weken geduurd) hield ik de takken nauwlettend in de gaten. Groeiden er al worteltjes? Werden de blaadjes nou slapper of leek dat maar zo? Sommige blaadjes gingen dood, andere blaadjes bleven slap hangen maar verdorden niet. Hmmm, bijzonder.
Op een dag ontdekte ik dat ze vol zaten met zwarte luis. O! Het was al zo moeilijk voor ze om te overleven en dan dit er ook nog bij! Zorgvuldig bespoot ik ze met water en zeepsop. Wat besmettingsgevaar betreft was het een voordeel dat ze in de badkamer stonden, anders waren er nog veel meer planten in gevaar geweest.
Een takje ging dood, ik gooide het weg en vroeg me af of ik de rest ook niet beter kon weggooien. Alle takken zagen er nu niet echt levendig uit. Maar goed, aangezien ze niet in de weg stonden en de takken toch nog niet helemaal dood leken te zijn liet ik ze staan.
Van de meeste takken kan ik nog niet zoveel zeggen, op één tak na. Die begon heel voorzichtig wortels aan te maken. Hoera!
Na twee weken kon ik zeggen dat het experiment geslaagd was. Ik kon een tak met al aardige wortels (en zijworteltjes) in een pot met modder zetten om verder te gaan groeien. Ondertussen zijn er nog steeds een aantal takken die weliswaar niet dood zijn, maar ook (nog?) geen wortels hebben. Ik ben benieuwd welke kant dat opgaat. Bewezen is in ieder geval dát het mogelijk is. 🙂