Toen ik net begon met mijn volkstuin snapte ik niet hoe al die andere tuinders toch zo gemakkelijk aan hun spullen kwamen. Als ik ernaar vroeg kreeg ik onderstaande antwoorden:
‘O, gekregen van die en die.’
‘Ik heb even gevraagd of ik wat mocht meenemen en dat was goed.’
‘Een kennis hield op met tuinieren en toen mocht ik zijn spullen wel overnemen’
‘Bij mijn werk was nog wat over en dat kon ik wel meenemen.’
Het enige wat ik zag bij al die verhalen was dappere mensen die wildvreemden om hun restafval vroegen of die een buitenkansje meteen met een grote auto konden ophalen. En nee, ik ben niet iemand die bij vreemde mensen vraagt of ik… (hoewel: soms heb ik opeens een dapperheidsaanval) En een grote auto heb ik ook al niet, dus als ik iets tegenkom moet het op mijn fiets passen. Maar zowaar… ook met alleen een fiets en heel bescheiden wat opmerken kun je tegen buitenkansjes aanlopen! Al heb ik voor dit buitenkansje toch wel echt een auto nodig en iemand die me wil helpen met het afbreken en weer opbouwen. Ik kan namelijk een kas van iemand overnemen. Hoera!
In de zomer kijk ik wel eens jaloers naar andere tuinders als ze de prachtigste paprika’s kweken in hun kas, of als ze in het vroege voorjaar al kroppen sla mee naar huis nemen die bij mij nog maar amper boven de grond komen. Tsja… met een kas kun je nu eenmaal eerder beginnen. Ik zou best wel een kas willen maar deze zijn nieuw erg duur en tweedehands is het natuurlijk maar net of je in de buurt wat tegenkomt.
Ik sprak met iemand die ik helemaal niet zo goed ken maar het gesprek kwam op mijn volkstuin. Haar man had ook een volkstuin maar wilde ermee ophouden. Ze zaten alleen nog met een kas, zo jammer om die gewoon weg te doen. En zo doen ‘al die mensen’ dat dus…
Pingback: Bijna verhuizen... - Spruitenieren