Wie ooit nog eens van plan is om een framboos in zijn tuin te planten mag er eerst wel goed over nadenken hoeveel ruimte deze struik mag innemen. Bovengronds ziet het er prachtig uit, is het makkelijk te snoeien en geeft het heerlijke vruchten. Ondergronds is het echter een verschrikkelijk woekerende plant die zich een weg dwars door de tuin baant.Meters bij de struik vandaan schiet er opeens weer wat groens omhoog wat hardnekkig terug blijft komen. Enkel m
et flink graafwerk kan de wortel getraceerd worden en is deze weer te herleiden tot de moederstruik. Middenin het tuinseizoen, als er allerlei groente in de tuin staat is dat echter niet wenselijk. Vandaar dat ik dit voorjaar ben begonnen met het maken van een scheiding met worteldoek. Rondom het stuk met de frambozenstruiken en de braamstruik komt een rand met worteldoek tot zo’n halve à 1 meter diep.
In het voorjaar heb ik het eerste gedeelte gedaan maar er moet nog een heel stuk gebeuren. Het leek me gister een geschikt moment: weinig groente in de tuin, geen droge (en dus harde) grond én mooi weer.
Het is een klus die maar langzaam vordert, elke vooruitgang is welkom. Gelukkig ben ik toch weer bijna twee meter verder gekomen. En als het tegelpad er dan tóch al uit ligt is het nog niet zo’n gek idee om de route nog eens te bekijken. Echt praktisch lag het niet. Nu ik de tuin alweer een aantal jaren heb weet ik wat beter waar ik wel en waar ik geen paadje wil hebben. Zo langs de perenboom kan prima want daar groeit toch niks, vlak langs de frambozenstruik is onhandig want de helft van het jaar hangen de takken royaal over het pad. Na de klus van het worteldoek kan ik dus over naar ’tegels leggen’. Zo blijft ook de winter nog ’tuinseizoen’. 