Heerlijk hè, die week met heet weer die we voor Pinksteren hadden. Dat vond ik wel, lekker buiten zijn en genieten van de natuur. Alleen… wel een wat extreme omslag. Van een koud voorjaar naar een week heet en erna meteen weer koud om vervolgens ergens in het midden terecht te komen. Extreem weer, het is van alle jaren en elke keer is er wel weer ergens een record van gebroken.
Het effect is meteen te merken in mijn tuin: de winterbloemkool, die ik ternauwernood heb kunnen redden van de slakkenvraat is nog voor de kool heeft kunnen groeien doorgeschoten. Helaas… een mislukte oogst! Op zo’n moment ben ik erg blij met de boeren die ons land steeds weer van mooie groenten weten te voorzien, weer of geen weer. Ze zullen er meer middelen (en vooral ook meer kennis) van hebben dan ik, maar dan nog ben je sterk afhankelijk van het weer.
Deze grote temperatuurschommeling zette me aan het denken. Uit een presentatie van een weerman begreep ik dat juist deze extremen meer gaan voorkomen door de klimaatverandering. Ik meende altijd dat die twee graden warmer in Nederland heus n
iet zo erg zijn, al is dat voor een leek misschien moeilijk te overzien. Maar dat extreme weer (met niet alleen deze grote temperatuurschommelingen maar vooral ook hevige regenval afgewisseld door lange droogte) daar merk ik wél het effect van, al meteen in mijn eigen volkstuin.
De komende jaren zal ik waarschijnlijk maar een klein beetje merken van klimaatverandering en ligt het meeste risico nog altijd bij mijn onervarenheid. Maar dit voorval heeft me er wel weer even bij stilgezet dat global warming niet enkel betekent dat je in het voorjaar wat eerder bruin bent of minder ver naar het zuiden hoeft af te reizen voor de zon. Laten we zuinig zijn op de natuur!