Het hele jaar zag ik de aardpeerplant groeien. Het ging over het pad heen hangen en zat me in de weg. Wat snoeien hielp maar even, het groeide zo weer verder over het pad. Een stok erbij hielp ook weinig, al snel hing ook de stok over het pad. Laatst dacht ik: “En nu is het genoeg geweest, ik laat mijn route niet bepalen door de aardpeer!” Met een snoeischaar in de aanslag wilde ik de plant te lijf gaan. Maar… er zaten knoppen in de plant. Helemaal in de top, zo’n 3 meter hoog.
Ai… daar had ik vorig jaar tevergeefs op zitten wachten en om ze dan dit jaar voortijdig af te knippen…
Dus mocht de aardpeer blijven met zijn bloemen. Wel vroeg ik me af wat ik er aan had als de bloemen drie meter hoog hun schoonheid lieten zien. Zó lang ben ik niet… Zo nu en dan trok ik een steel naar beneden om te kijken of de plant al in bloei stond.
Tot
laatst. Ik zag het al toen ik op mijn tuin af kwam lopen: de aardpeer stond in bloei! Vrolijke gele bloemen in het steeds kaler wordende tuincomplex. Wat leuk! Ik ben blij dat ik de plant niet gesnoeid heb. Soms moet je gewoon wat afstand nemen.