Het is geen tuin meer te noemen, het lapje grond waar ik deze week bezig ben. Toch moet er nog wel op gewerkt worden. De tegels opstapelen is het meeste werk niet meer. De klei eraf schrapen zorgt al voor meer tijdverdrijf. Het is vooral het weghalen van de iets te enthousiaste bodembedekker en het onkruid dat altijd maar weer terugkomt.
Vanmorgen was het nat. Het regende niet maar de kleigrond was verzadigd van het regenwater. Bij elke stap die ik in de tuin zette werd ik een beetje groter. Elke keer dat ik de schep in de aarde stak, bleef er meer klei aan hangen. En mijn handschoenen waren helemaal glad en glibberig. Om onder zulke omstandigheden een steeds afbrekende bodembedekker uit de klei te moeten peuteren… ik heb wel eens leukere dingen gedaan. Maar gelukkig ben ik aardig opgeschoten. Ik kon weer twee kruiwagens bij de buren legen en zo langzamerhand komt het einde in zicht. Aan het eind kon ik ook nog wat oogsten: prei voor in de snert. 