Water geven

Na al die weken met regen had ik het niet verwacht, maar momenteel zijn mijn man en ik vrijwel dagelijks aan het water geven in de tuin. Hoewel de onderlaag nog vochtig genoeg is, ziet de bovenlaag er gebarsten en droog uit. Alles wat net gezaaid is heeft nog geen kans gehad om wortels te maken tot de vochtige onderlaag. Te weinig water geven en het zaaien is voor niets geweest. Dus gaan we trouw naar de tuin om alles water te geven. Ook de fruitstruiken krijgen wat, vooral de bodembedekkers eronder zien er droog en dor uit. Ze hebben na de verhuizing nog niet genoeg tijd gehad om zich te settelen.

Er staat inmiddels al aardig wat in de tuin, zoals gewoonlijk wordt er meer getuinierd dan geblogd 😉 Bij deze maar weer eens een update. Ga daarna maar snel weer lekker naar buiten om van het mooie weer te genieten.

In het preivak (nog geen prei te zien, maar het lijkt erop dat er al wel een sla is ontkiemd) heb ik alle plantuien geplant. Ik heb royaal besteld, vraag me niet waarom, dus voor de rest van het jaar hebben we waarschijnlijk wel genoeg uien.

In de koude kas komen de eerste radijsjes al boven de grond uitpiepen. Verder heb ik wat slaplantjes en andijvie gekocht om de oogst te spreiden. De eerste is alweer dood, hoe krijgt ‘ie het zo snel voor elkaar… De rest doet het goed en staat er fris en groen bij.

Verder heb ik ook wat broccoliplantjes gekocht, als voorsprong op mijn eigen zaaisel. Ook daar is er alweer eentje van dood, precies op de stengel doorgeknaagd door, vermoedelijk, een emelt. Ernaast staan nog drie andijvieplantjes, die wat minder snel zullen groeien als de plantjes in de koude kas. Weer een manier van oogst spreiden. Ze staan netjes onder een groen net, om te voorkomen dat de vlinders eitjes gaan leggen op die o zo smakelijke koolbladeren. Vorig jaar heeft het goed gewerkt.

En dan heb ik ook nog doperwten en kapucijners gezaaid. Ik wilde ze eigenlijk thuis voorzaaien, op de een of andere manier heb ik altijd veel uitval als ik ze rechtstreeks zaai, maar het kwam er maar niet van. Dan toch maar meteen in de volle grond. Misschien gaat het dit jaar wel goed, nu we zo trouw zijn met water geven. Met een net er overheen worden de net ontspruitende zaden niet door de vogels opgepikt. De kapucijners die ik heb gezaaid zijn klimmers en daar moeten nog stokken bij. Dan past het net er alleen niet meer overheen. Ik heb de gezaaide plekken gemarkeerd en als de plantjes een paar centimeter groot zijn kan ik de stokken er netjes naast in de grond duwen.

En zo begint de tuin al langzaam aan een beetje vorm te krijgen. Er moet nog plek blijven voor de tomatenplanten, de bonen, wortels, bieten, nog meer koolplanten en bloemen. O, en natuurlijk nog komkommer en meloen. Eigenlijk is er helemaal geen plaats voor groenbemesters 😀 Ach, we zien het ook allemaal wel. Dit jaar doe ik het rustig aan en ik zie wel wat er van komt. Ik ben allang blij dat de tuin er al netjes bij ligt en het is afhankelijk van het weer hoe lang dat zo blijft.

Aan de slag

Met het opkomen van al het zaaigoed, komt er natuurlijk ook onkruid op. Met name op de plekken waar ik regelmatig water geef gedijdt het onkruid goed. Als ik op de tuin bezig ben ben ik altijd wel even aan het onkruid trekken, al is het maar even de grootste plantjes in het voorbijgaan. Ik probeer het vooral vóór te zijn dat het onkruid gaat bloeien, al lukt dat lang niet altijd.

Zo nu en dan trek ik er een middag voor uit om alleen onkruid weg te halen. Met twee flinke emmers, een matje, een schepje en handschoenen ga ik dan lekker aan de slag. Zoals die keer dat ik onder het zeil op zoek ging naar mijn plantjes. Ik had zonnebloem, afrikaantjes, dille, kamille en andijvie gezaaid. Regelmatig gaf ik het stukje water. Er kwam van alles op en het onkruid groeide het hardst van allemaal. Ik moet zeggen dat ik mijzelf al begon af te vragen wat ik nu precies aan het water geven was. Tijd om de boel op te schonen!

Het gaf veel voldoening. Er blijken prachtige kropjes andijvie te staan en een heel rijtje afrikaantjes en dille. De kamille lijkt niet te zijn opgekomen en van de zonnebloemen is er denk ik ook maar ééntje. Al staan er een paar plantjes tussen waarvan ik niet zeker weet of het ook een zonnebloem kan worden. Vooruit, die mogen nog even blijven staan.

In het hoekje (net niet te zien op de foto’s) groeit ook een gladiool onder het zeil. Tsja… waar die bollen precies in de grond zaten wist ik niet. Deze heeft het dan lekker warm zo onder het zeil.

De nekslag voor de andijvie

Enige tijd geleden kocht ik enkele andijvieplantjes. Dit kon alleen per setje van vier. Het was wat teveel maar er zijn altijd wel mensen in mijn omgeving die ik blij maak met verse andijvie. Bovendien is het altijd handig om rekening te houden met tegenslag. Tenslotte kan er nog van alles gebeuren tussen het planten en het oogsten. Door plantjes te kopen is de meest kwetsbare periode al voobij. Maar helaas, ook dan kan er nog van alles gebeuren. Zo was het eerste andijvieplantje al binnen een week dood. En deze week ontdekte ik weer een dood plantje. Waar slakken van de verse blaadjes snoepen, zijn andere beestjes erger. Tegen slakken kan ik slakkenkorrels strooien. Bovendien zijn ze wel even bezig met het opeten van een plantje dat al formaat heeft. Dat geeft mij vaak nog de tijd om op de plaag te reageren.

Bij deze gesneuvelde andijvie was er een ander beestje de schuldige. Het gaat om de aardrups. Het knaagt het plantje doormidden, net onder de grond. Zonder wortels verdorren de blaadjes en zonder blaadjes verpieteren de wortels. Het is een uitstekende nekslag voor de plant. Wat ik me echter afvraag is wat de aardrups eraan heeft. Het smalste stukje van de plant eet het op. En de rest van de blaadjes dan? Daar valt toch veel meer voeding te halen? Ik vind het maar frustrerend. Als beestjes voeding nodig hebben wil ik daar zo nu en dan best een plantje aan opofferen. Maar dit is verspilling van voedsel. Daar wil ik niet aan bijdragen. En hoewel ik graag vlinders verwelkom in mijn tuin (en de rupsen voor lief neem) is de aardrups bij mij niet langer welkom.

Nieuwe voorraad

Hoewel ik doorgaans vrijwel al mijn plantjes zelf opkweek heb ik dit jaar verschillende plantjes gekocht. Zo heb ik laatst (weer) wat andijvie- en slaplantjes aangeschaft. Het voordeel is dat de plantjes minder kwetsbaar zijn en al enig formaat hebben. Doorgaans slaan ze goed aan en beginnen ze vlot aan een groeispurt. Het nadeel is dat je ze per 4 tegelijk koopt en ze allemaal precies even groot zijn. Over enige tijd heb ik dus precies 4 fikse andijviekroppen die geoogst willen worden. En dat is dan weer jammer. Want ik houd vooral van stamppot rauwe andijvie, en daar gaat niet zoveel andijvie in. Laat staan dat er vier kroppen binnen twee weken doorheen gaan.

Maar goed, er is wel wat te doen aan dit luxeprobleem. Zo spreid ik de oogst doordat ik de eerste krop oogst als deze nog relatief klein is.

Verder heb ik dit keer maar twee van de vier plantjes meteen in de tuin gezet. De andere twee staan nog op het balkon. Door de beperkte grond die de balkonplantjes hebben zullen ze op den duur niet verder groeien. Overigens doen de plantjes op het balkon het tot nu toe beter dan de plantjes in de tuin.

Verder vallen er wel eens wat plantjes ten prooi aan slakken, mollengangen, luizen, extreme weersomstandigheden of wat dan ook. Zo is het eerste andijvieplantje in de tuin alweer dood.

En mocht er dan aan het eind nog steeds teveel andijvie overblijven dan zijn er gelukkig altijd vrienden of familieleden die wel willen delen in de oogst om te voorkomen dat er mooie groente wordt weggegooid.

Nog maar een keertje

Het was deze week de week van de andijvie. De vier kleine plantjes die ik had gekocht zijn uitgegroeid tot fikse kroppen. De eerste krop had ik al vroeg geoogst, wetend dat er altijd veel andijvie van een krop komt. En die vier plantjes zijn natuurlijk precies tegelijk klaar om geoogst te worden. Na twee maaltijden was de krop op. Krop twee ging naar een vriendin en krop drie vulde de hele wasbak. Nu vind ik het heerlijk om stamppot rauwe andijvie te eten. Maar drie keer in een week vind ik wel genoeg. De krop is nog niet op. Van mijn schoonmoeder kreeg ik een ander recept voor andijvie, een soort quiche. Binnenkort maar eens uitproberen. Tot die tijd blijft de andijvie in de koelkast. Een krop andijvie (of sla) kun je al snel een paar weken goed houden door deze in een vochtige theedoek te wikkelen. De blaadjes, die veel vocht bevatten, drogen zo minder snel uit.

Aanpoten

Het is momenteel flink aanpoten in de tuin. Paadjes leggen, pispotjes en heermoes zorgvuldig uitgraven, zaaien, stellages bouwen, worteldoek ingraven en  dan zijn er nog de dingen die altijd doorgaan zoals het onkruid bijhouden en water geven. De laatste twee weken heb ik hard gewerkt in de tuin en dat begint zijn vruchten af te werpen. Vandaag een inhaalslag op mijn blog.

Vorig jaar heeft er een krop sla gebloeid en zichzelf uitgezaaid. Tot mijn grote verbazing hebben de slaplantjes de strenge vorst overleefd en staan er nu heel wat prachtige kroppen sla in de tuin. De kern is boterzacht en knapperig, de perfecte krop! We smullen er al enige tijd van. Bij het tuincentrum heb ik nog wat voorgezaaide sla gekocht om over een maand ook sla uit de tuin te kunnen eten. Er omheen heb ik kapucijners gezaaid en die komen inmiddels al op.

De wortels die ik heb gezaaid in maart zijn voor een groot deel goed opgekomen. Met al die bezoekjes aan de tuin krijgen ze ook regelmatig water. Het wortelloof ziet er prachtig frisgroen uit, dat belooft wat.

Verder heb ik rode bieten gezaaid, andijvieplantjes geplant, prei gezaaid en doperwten. Die laatste doen het niet zo goed, maar die lading was dan ook van vóór het trouwen. Inmiddels heb ik thuis alweer nieuwe plantjes staan. Verder heb ik rijsdoperwten voor geweekt en gezaaid.

Naast het zaaien en planten probeer ik om elke keer weer wat extra grond onkruidvrij te maken. De gedane stukken onkruidvrij houden is een stuk sneller dan de nieuwe stukken. Achterin zit nog een heel stuk waar veelvuldig pispotjes groeien. Deze moeten er met complete wortel uit, anders komen ze net zo snel weer terug. Dan gaat het onkruid verwijderen niet zo snel, maar ik weet: nu grondig werken bespaart me in de toekomst een heleboel tijd. En daar doe ik het voor.

En zo krijgt de tuin steeds meer vorm. Elke keer komt er weer een stukje bij dat ‘af’ is. Het geeft véél voldoening en is het harde werken zéker waard.

 

Nog even zaaien

Ik heb het gevoel dat het einde van het tuinseizoen nadert. De één na de andere soort is klaar om te oogsten en zo langzamerhand neemt de oogst van bepaalde groenten alweer af. Zo had ik een overvloed aan boontjes maar is het meeste er nu wel van af. Alleen de snijbonen gaan nog even door. De kolen schieten al lekker op, van de bieten is al meer dan de helft geoogst en verorberd. Bij de frambozen ben ik inmiddels aanbeland bij de gele herfstframboos. Het voelt dan ook een beetje gek om nog te gaan zaaien. Maar er zijn nog soorten die gezaaid kunnen worden. De snijbiet zaaide ik afgelopen weekend, al had dat geloof ik al wel ietsje eerder gemoeten. Andijvie en sla kan nog steeds en zo heb ik er weer drie soorten bij. Nu goed in de gaten houden dat de boel niet uitdroogt, want zo in de zomer kan het snel gaan. En eerlijk gezegd, op zaailingen letten zit doorgaans ook niet in mijn zomerse ritme…

Eerste oogst

Deze week eet ik meerdere keren uit eigen tuin. Een aantal grote bladeren van de andijvieplant was genoeg voor de stamppot. Binnen een paar uur ging het vanuit de tuin naar mijn bord, heerlijk zo vers!

Ik kon ook al een krop sla oogsten. Als die sla eenmaal een beetje op dreef komt kan het flink groeien. Ik was er dan ook nog niet helemaal op voorbereid dat er sla klaar was, ik had thuis nog een krop uit de supermarkt liggen. Maar het was geen probleem, ik vind het heerlijk om bij de lunch sla te eten.

Het verschil tussen de gekochte sla en zelf gekweekte sla viel zo duidelijk op. Met name de grote bladeren aan de buitenkant zijn bij mijn eigen sla veel frisser en zien er knapperig uit. De sla uit de supermarkt (die overigens ook heerlijk was) had ietwat stug buitenblad. Na jaren tuinieren begrijp ik opeens dat mensen sla liever uit eigen tuin eten.

Plantjes in de kas

Al vroeg was ik begonnen met het zaaien in de kas. Tenslotte wil ik er graag gebruik van maken dat ik het tuinseizoen wat kan verlengen. Het betekende wel dat ik vanaf dat moment 2x per week naar de tuin moest om water te geven. En zowaar, het tuinritme zat er sneller in dan ooit. Inmiddels staan er al heuse plantjes in de kas. De sla heeft al aardige blaadjes en de snijbiet laat zich ook zien. Helaas is er weinig opgekomen van de gezaaide snijbiet. Of zijn de slakken me voor geweest, ondanks slakkenkorrels. De oorzaak weet ik niet precies, maar ik heb er maar weer een rijtje bij gezaaid.

Thuis was ik ook al druk aan het zaaien geweest. Vorige week gingen de eerste plantjes naar de kas, volle grond. Een plantje andijvie en een lading tomatenplanten. Aan het verschil tussen de andijvie en de sla kun je duidelijk zien dat de andijvie in warmte is opgekweekt. De sla heeft kleinere blaadjes maar ziet er veel gezonder uit dan de andijvie met zijn lange slappe blad. Het andere verschil is dat van de andijvie thuis bijna alles opgekomen is en van de sla in de kas maar de helft. Het is altijd kiezen of delen.

De tomatenplanten hebben de eerste warme dag in de kas goed doorstaan. Ik was een beetje bang dat ze zouden bezwijken en een gemakkelijkere prooi zouden worden voor de slakken. Maar gelukkig, dinsdag stonden ze er nog fris en fruitig bij. Het betekent dat ik rustig aan de andere tomatenplanten ook naar de kas kan verhuizen. Dat scheelt ruimte in de vensterbank, ze zijn hun potje al bijna ontgroeid.

 

 

 

Volle vensterbank

1460743719934983185636 Van de groenten die ik dit jaar wil verbouwen is bijna alles inmiddels gezaaid. Inmiddels wordt het tijd om aan de bloemenserie te beginnen. Daarvan heb ik alleen de vlijtige liesjes en Susanne met de mooie ogen gezaaid. Meer is echter nog niet mogelijk aangezien de vensterbank inmiddels helemaal vol staat. De doperwten en kapucijners (rechts op de foto) zijn al ijverig aan het zoeken naar houvast. Ze moeten binnenkort naar buiten. Dat er dan meer plek zal zijn valt te betwijfelen aangezien de courgette-, komkommer-, pompoen- en tomatenplantjes hun potjes alweer uitgroeien. Hoog tijd om ze naar de tuinkas te verplaatsen. En hoewel ze daar prima terecht kunnen qua plek en licht, is het beter nog even te wachten. Tenslotte is het lastig om op te letten waar je staat als je bovenhands glas in de kas moet schuiven en bevestigen. Maar mocht de nood hoog worden dan is daar ook wel weer wat op te vinden.

Er is echter nog een andere uitwijkplaats. Helaas had de kalanchoë (de soort plant die ik van jongs af aan altijd wel in één of meerdere kleuren in de vensterbank heb staan) zoveel luis dat het meer een kweekbak voor luis leek dan een bloeiende plant. Snel de deur uit! De vensterbank in de slaapkamer is nu flink gesopt en kan binnenkort wel wat plantjes herbergen. Hopelijk zijn er geen luizen meer achtergebleven…!

In de kweekbak op de foto hieronder komt alweer van alles boven: witlof, maïs en boerenkool laat zich al zien, de andijvie vraagt nog wat geduld. 14607436867931917065333