Met z’n tweeën

Mijn man komt een middag in de tuin helpen. Met zijn spierkracht kunnen we mooi wat zware dingen aanpakken en ik besluit dat het tijd is om de bomen te verhuizen. Zo’n twee maanden geleden heb ik rondom de bomen de wortels doorgestoken. Door de bomen vervolgens nog een tijdje te laten staan krijgen ze de tijd om kleine wortels te maken, dichterbij de stam. Dit helpt ze om de verhiuzing beter te doorstaan. En hoewel het de vorige keer heel goed gelukt is, blijft het spannend om bomen te verhuizen.

De pruimenboom is de laatste twee jaar lekker gegroeid en heeft afgelopen zomer een prachtige oogst gegeven. Het zou jammer zijn als de boom de verhuizing niet overleeft. Dat zal even afwachten zijn.

We beginnen maar met de appelboom. Een mooi compact boompje die redelijk snel uitgegraven is. De bodembedekker, een phlox, die eronder groeit verhuist ook mee. Al die bodembedekkers zijn ideaal in de fruithoek, het scheelt een heleboel onkruid en vertraagt het uitdrogen van de grond in de warme zomer.

De pruimenboom is meer werk. Niet alleen is de boom breder en moet er meer gegraven worden. Ook de takken hangen breder en vooral: laag. Het kostte heel wat zweetdruppels. Maar ook die klus is uiteindelijk gelukt en de boom heeft een mooi plekje gekregen naast de bessenstruiken.

In de oude tuin beginnen nu gaten te vallen. Op de oude plek van de pruimenboom is dat letterlijk een flink gat, die moet nog even dicht gegooid worden. Het voordeel is dat het onkruid zo ook flink omgewoeld wordt en straks gewoon in de aarde verdwijnt. Daar heeft de volgende huurder in ieder geval geen last van.

Na deze flinke verhuizing hebben we nog wat tijd en een beetje energie over. Mijn man begint met het klaarmaken van de nieuwe plaats voor de kist. Na de vele regen van de dagen ervoor is de kleigrond erg nat. De aarde even vlak maken is dus niet heel gemakkelijk. Maar globaal lukt het nog wel en met een worteldoek en wat tegels erop is de basis gelegd. Als de kist straks zelf maar goed gesteld wordt en waterpas staat.

Terwijl mijn man met deze klus bezig is, houd ik mij bezig met het planten van de bodembedekkers en gladiolen. Eigenlijk kunnen gladiolen niet tegen vorst, maar mijn ervaring is dat ze na een beetje wintervorst toch in het nieuwe jaar weer opkomen. Terwijl ik bloembollen nogal eens in het voorjaar beschimmeld of juist uitgedroogd weer tegenkom als ik deze thuis probeer te bewaren. Dan bewaar ik ze toch liever in de tuin.

Er is flink wat werk verzet en aan het eind van de middag fietsen we voldaan naar huis. Net op tijd, thuis vallen de eerste regendruppels al.

Groeispurt

Na een periode van droogte en warmte zorgt een flinke hoeveelheid regen al snel voor een groeispurt. Niet alleen de rabarber was flink gegroeid. Allerlei planten in mijn tuin hebben een flinke sprong gemaakt. Het was een hele ontdekkingstocht om dinsdag weer in de tuin te komen. Hierbij even een paar foto’s van al het moois wat er momenteel te zien is.

De pruimenboom is uitgebloeid en laat inmiddels tientallen klein vruchtjes zien. Ze zullen het niet allemaal redden maar het lijkt erop dat de oogst weer een stuk groter is dan vorig jaar. Lekker!

De sla als gevolg van de bloeiende sla van vorig jaar is ook flink gegroeid. Van kleine kropjes naar de eerste serieuze kroppen sla. Het uitdelen kan beginnen want dit gaan we met z’n tweeën nooit op krijgen. Ook achterin de tuin groeien nog een heleboel slaplantjes. En dan hebben we al 3x sla uit eigen tuin hebben gehad om zo de kleine kropjes vast te oogsten. Wat een overvloed zeg.

De wortels komen mooi op in rijtjes. Ik heb er al eens onkruid tussenuit gehaald, een geduld klusje want je mag de wortelplantjes niet beschadigen. Maar inmiddels kan ik wel weer aan de slag. Gelukkig zijn de plantjes nu al wat beter zichtbaar.

De rode kool en broccoli groeien goed.
De tijm voor in de tuin bloeit schitterend.


De gladiolen schieten opeens uit de grond. Ze zijn in de winter niet eens uit de grond gehaald.
De pioenroos heeft zijn groene bladeren en begint inmiddels aan de knoppen.

Verhuizen

De tuin gaat verhuizen. De Spruit-tuin wordt opgeheven en de M&M-tuin mag het stokje overnemen. Afgelopen jaar kon ik al mooi wat opbouwen in de M&M-tuin, al was mijn aanwezigheid daar maar beperkt. Ondertussen kon ik in de Spruit-tuin een beetje kijken wat ik wél en niet belangrijk vind. Nu moeten er knopen doorgehakt worden en ó, wat is dat moeilijk zeg! Want het liefst geef ik alle overtollige planten een goede bestemming. Maar dat zorgt voor enorm veel werk en het verhuizen zorgt al voor meer dan genoeg arbeid. Dus gaat er, helaas, veel gewoon naar de buren, het afvalscheidingsstation.

Afgelopen week heb ik de knoop doorgehakt om de tuin op te zeggen en dinsdag ben ik begonnen met het leeghalen. Het zal nog wel even duren voordat de klus klaar is. Met de herfst voor de deur komen er steeds meer regenachtige dagen en zal het niet altijd prettig zijn om dan in de tuin aan de slag te gaan. Daarom wil ik zo snel mogelijk beginnen. Maar wáár begin je dan? Een deel van de vakken is leeg als ik alles heb geoogst. Andere vakken hebben meer vaste planten. Of bloembollen die ik ook graag mee wil nemen.

Ik ben maar gewoon rechts vooraan begonnen. De meeste gladiolen zijn inmiddels uit de aarde gewipt en een deel gaat mee naar huis. De rest… daar zal ik maar niet over uitweiden. Ik denk maar zo: ik ben eens begonnen met één zakje gladiolenbollen. Ze hebben zich talrijk vermenigvuldigd en nu ga ik weer terug naar één zakje. Dat helpt net lang genoeg om een kruiwagen naar de buren te brengen. En daarna kan het toch niet meer anders. En zo ga ik stap voor stap door de tuin.

Roze pracht

Momenteel geniet ik van een mooi boos gladiolen. De donkerroze en de roze-witte gladiolen zijn mijn favorieten. Toevallig waren ze dit keer ongeveer tegelijk zover om af te snijden. Gladiolen kun je het best afsnijden op het moment dat ze kleur bekennen. Heel handig want dan weet je ook meteen wélke gladiool je oogst. En zo kon ik een bos bij elkaar zoeken dat mooi bij elkaar past.

Winterhard…?

gladioolGladiolen zijn niet winterhard. De bollen moet je voor de vorst uit de grond halen. Trouw doe ik dat. Vorig jaar vergat ik de bollen weer terug te planten en de bollen die ik dit jaar in de grond stopte waren daardoor waarschijnlijk te oud en uitgedroogd om nog weer op te komen. Maar gelukkig houdt de natuur zich minder aan de ‘regel’ dan je zou denken. Hoewel het zeker wel heeft gevroren hebben de bollen de winter overleefd en komen er elk voorjaar weer nieuwe gladiolen boven de aarde piepen. De gladiool die hier op de foto te zien is zit al minstens 3 jaar in de tuin en heeft het prima naar zijn zin. Gelukkig maar, zo heb ik ook dit jaar weer wat moois om thuis in een vaas te zetten.

Als je aan het eind van het jaar de gladiolenbol op zou graven, kom je een heleboel kleine bolletjes tegen. Nieuwe gladiolen. Te klein om het eerste jaar een bloem voort te brengen. Het eerste jaar van mijn volkstuin (2012) heb ik al deze kleine bolletjes keurig opgegraven en bewaard. De bolletjes in het voorjaar allemaal één voor één planten was me teveel werk en ik heb ze in een geul langs de rand van de tuin gestrooid. Dat jaar kwamen er een heleboel groene sprieten boven, zonder bloemen. Inmiddels zijn deze kleine bolletjes uitgegroeid tot volwassen bollen en komen er steeds meer bollen tot bloei. Hoezo winterhard…?

Natte kleigrond

In het najaar kom ik steeds minder in mijn tuin, maar zo nu en dan wil ik er toch weer even heen. Om nog wat te oogsten of om enkel te genieten van dat stukje grond dat ik mag bewerken. Zo ook gister. Een vrije zaterdag is bij uitstek het moment om weer eens te tuinieren. En voor de winter zijn er nog genoeg klussen die gedaan kunnen worden dus vervelen hoef ik mij niet.

De klus die in ieder geval moet gebeuren stel ik het liefste uit. Het gaat om het graven van een geul waarin ik het worteldoek verder kan leggen rondom de frambozenstruiken. Ik ben al op de helft of misschien beter gezegd: nog maar op de helft. Het is namelijk een grote klus en aan het eind van de klus is het resultaat ook nog eens onzichtbaar. Maar goed, dat moet nog eens gebeuren. Gister heb ik lekker wat anders gedaan. Terwijl ik op mijn blog schrijf dat je vooral niet teveel moet opruimen in je tuin voor de winter, ga ik vervolgens zelf lekker takken afknippen om de boel er een beetje beter uit te laten zien. Of nou ja, vooral omdat ik het niet kon laten om eindelijk eens te mogen snoeien. Ik kan me dan ook heel goed voorstellen dat de meeste mensen voor de winter de tuin netjes maken. Met die paar keer dat ik nu nog naar mijn tuin ga kan ik me al amper bedwingen. Laat staan als je er dagelijks tegenaan kijkt.

Zowel de vlinderstruik als de gele frambozenstruik heb ik kortgeknipt en van de takken heb ik een tweede hekje gemaakt. Helaas, ik kan geen foto laten zien want mijn camera lag nog thuis. Als je zo weinig naar de tuin gaat vergeet je prompt wat je mee moet nemen. Verder heb ik zoveel mogelijk distels en paardenbloemen verwijderd, juist met natte kleigrond is dat gemakkelijk te doen. De dahliaknol mocht mee naar huis evenals wat gladiolenbollen en witlofwortels. En uiteindelijk ging de thee ook gewoon weer mee terug, met de miezerregen trok een bakje verse koffie op de bank thuis toch meer.

Zomaar wat foto’s van de tuin

Meestal maak ik wat foto’s kriskas in de tuin voor ik naar huis ga. Niet altijd is er een verhaaltje over te schrijven waardoor sommige foto’s niet eens getoond worden. Jammer is dat, want al die planten groeien en groeien maar en het is natuurlijk leuk om dat te zien. Dus vandaag gewoon een paar foto’s van verschillende groenten en bloemen.

  • Er is alweer een grote pompoen op komst al moet deze nog wel een tijdje rijpen
  • hoera! Mijn zonnehoed bloeit! In het voorjaar was deze tot op het laatste stukje opgegeten door de slakken. Met wat slakkenkorrels en regelmatig water geven is het zowaar helemaal goed gekomen. Op de achtergrond nog gladiolen en een prachtige roze dahlia.
  • Ai… staande foto’s passen niet in dit foto-systeem. Maar dat het maïs is is wel zichtbaar en er zitten al aardige kolven aan. De mannelijke bloem aan de top moeten jullie er even bij denken.
  • Het kolenvak is redelijk kaal en inmiddels ingezaaid met de groenbemester Phacelia (bijenvoer) Ondertussen ook een handig plekje om wat snoeiafval te stallen. Al die stekels van de Japanse wijnbes hoeven niet in mijn compost, maar ik spaar het afval voor de gemeentewerf graag een beetje op.
  • De boerenkool groeit heel goed. Daardoor zit ‘ie wel een beetje verstopt tussen de bonenplanten, tomatenplanten en nog wat verdwaalde vingerhoedskruid.

pompoenzonnehoedmaiskolenboerenkool

Gladiolen

SoP_20150725_102120mmige mensen moeten er lang voor trainen en kost het bloed, zweet, tranen en blaren. En dan lopen ze ook nog het risico dat ze het niet krijgen omdat ze een aantal minuten of zelfs seconden te laat zijn.

Mij komt het gewoon aanwaaien. De weg er naartoe is niet onder tijdsdruk, het kost me geen blaren of discipline. Ja, dat is wel echt geluk! Ik heb er dit jaar zelfs niet voor hoeven tuinieren om van de gladiolen te kunnen genieten.

Japanse wijnbes

DSCN1335_rsZo aan het eind van het jaar is er weer eens tijd voor klusjes die doorgaans blijven liggen. Zo breidt het onkruid aan de rand van mijn tuin zich in alle rust uit, rondom de Japanse wijnbes en de gladiolen. Aangezien ik de gladiolen toch uit de grond moest halen kon ik mooi de grond daar onkruid vrij maken. En zo kwam ik tot ontdekking dat de Japanse wijnbes behoorlijk zijn best had gedaan om zich te vermeerderen. Afgelopen jaar kon ik al eens een stekje cadeau geven maar inmiddels zijn er nog een hele serie stekjes bijgekomen. Dat gaf me wel de mogelijkheid om een mooi stekje uit te kiezen dat ik wilde houden. Met twee pvc-buizen wil ik de Japanse wijnbes het komende jaar beter leiden zodat het niet zo’n warboel wordt en ik niet steeds het risico loop om achter de plant te blijven hangen als ik over het paadje loop.

DSCN1333_rsDe gladiolenbollen zijn behoorlijk dik. Ze hebben dan ook twee jaar de tijd gehad om uit te dijen. De plant zorgt elk najaar ook weer voor nakomelingen in de vorm van hele kleine bolletjes. Deze kleine bolletjes heb ik het vorige jaar allemaal in een rijtje gepoot ergens achteraf. Er kwamen wel plantjes op maar de plantjes waren te klein om een bloem voort te kunnen brengen. Deze kleine bolletjes zijn inmiddels niet klein meer (ze hebben zelf ook alweer kleine bolletjes geproduceerd) en ik verwacht volgend jaar een heleboel bloeiende gladiolen.

De bollen hier op de foto zijn de dikke bollen die al twee jaar achter elkaar gebloeid hebben.

 

Eindelijk weer

DSCN1330_rsHet heeft een hele tijd geduurd maar gister kon ik eindelijk weer lekker tuinieren! Ik heb het gemist hoor en ik hoor al van verschillende mensen dat mijn stukjes ook gemist werden. Nou, daar zijn we het dan over eens.

Het was gister behoorlijk koud, de gevoelstemperatuur lag overdag onder nul maar mijn goede voorbereiding heeft zijn vruchten afgeworpen. Zolang ik mijn handschoenen aanhield en mijn muts op bleef ik lekker warm. Gelukkig maar want ik kreeg maar niet genoeg van het tuinieren. Van tevoren had ik gepland dat ik de knoflook zou planten en verder zou ik wel even kijken wat er te doen viel. In verband met de kou had ik verwacht dat ik het na een uur wel weer voor gezien zou houden. Maar pas na 3 uur ging ik, met enige tegenzin, weer naar huis.

De knoflook zit inmiddels in de grond. Het stukje grond heb ik, voor de verandering, een beetje omgespit. Als je het spitten mag noemen… Een andere tuinder kwam me vertellen dat ik niet kon spitten met de schop die ik in handen had. Maar goed, spitten kan ik ook niet dus dat gaat dan mooi samen. Laten we het maar ´grond kroelen´ noemen.  Van grond kroelen krijg je het trouwens snel warm, vandaar dat zoiets doorgaans ook in de herfst of winter gebeurt.

Daarna bedacht ik me dat ik de gladiolenbollen nog uit de grond moest halen. Vorig jaar heb ik ze laten zitten en toen heb ik het geluk gehad dat het niet heeft gevroren. Dat risico wil ik dit jaar niet weer lopen (gladiolenbollen kunnen niet tegen vorst) en bij nader inzien bleek het niet eens zoveel werk om ze uit de grond te halen.

Het gewroet in de vruchtbare, stevige klei deed allemaal inspiratie opborrelen voor nieuwe blogstukjes. De komende dagen zal het niet zo leeg zijn, om het weer een beetje goed te maken voor alle trouwe lezers.