Ik ben niet de enige die wel eens een vogel in een net heeft. Het is erg vervelend als dit gebeurt en menig tuinder helpt wel eens een handje om een opgesloten vogel te bevrijden. Laatst beleefde ik met mijn nichtje zo nog een heel avontuur. Terwijl we op mijn tuin waren om wat te oogsten, zag mijn nichtje bij de buurman een vogel in een net zitten. Aan zijn gespartel was te zien dat het beestje nog behoorlijk in leven was. Die konden we niet laten zitten. Ik vind het erg vervelend om een vogel uit een net te moeten halen maar vind het helemaal verschrikkelijk om ze te laten zitten. Dus pakte ik een oude doek, parkeerde zoonlief in de buggy zó dat hij ons kon zien en toog met mijn nichtje naar de buurtuin.
Ik denk dat ik het eens van mijn pake heb geleerd, al weet ik niet meer wanneer, dat je een doek over de vogel moet doen om het diertje rustig te krijgen. De vogel in het net bleek een vrouwtjesmerel en toen ik de doek over haar hoofd deed kon ik haar stevig beetpakken. Ze floot wat angstige liedjes, wat nog steeds schitterend klonk.
Toen kwam het moeilijkste van de bevrijdingsactie. Het net ontwarren rondom de pootjes en de vleugels. Terwijl mijn handen trilden probeerde ik heel voorzichtig het net rondom het beestje los te halen. Ik wilde het hele net van de vogel af krijgen maar na enige tijd prutsen realiseerde ik mij dat dit wel eens een onbegonnen werk kon zijn. Het zweet stond al snel op mijn voorhoofd en ik was erg blij dat mijn nichtje erbij was. Ze kon een schaar uit de kist ophalen terwijl ik de merel kon blijven vasthouden. Ook mijn zoontje werkte goed mee door zich de hele tijd zelf te vermaken.
Mijn nichtje was niet alleen een helpende hand, ze kwam ook nog eens met een goed idee. ‘We kunnen ook de dierenambulance bellen,’ opperde ze. Ik zag het nog niet zo voor me dat er een hele dierenambulance voor een merel zou komen, maar goed, het was iets om even te onthouden. In ieder geval ging ik hier niet op mijn hurken zitten wachten tot er iemand zou komen om het beestje op te halen dus de vogel moest er sowieso uit.
De vogel was nog levendig genoeg. Zodra de handdoek wat verschoof en er licht te zien was begon het druk te spartelen. Het was opletten geblazen maar tegelijkertijd ook een goed teken dat we het niet voor niets deden. Terwijl ik de vogel rustig hield, knipte mijn nichtje het net los. En toen was al snel duidelijk dat we de vogel niet konden loslaten. Om de staart zat een dik stuk net helemaal verstrikt. De merel zo vrij laten was net zo dodelijk als het laten zitten in het net. Ondertussen was er een klein ventje dat het inmiddels wel wat zat begon te worden, zo alleen in de buggy. En zo kwam de tip van de dierenambulance goed van pas. We deden de merel in een emmer en schermden de opening af met een knie-matje. De vrouwtjesmerel zat ons met heldere ogen aan te kijken en zag er wonderwel goed uit.
Ik belde ter plekke de dierenambulance. ‘Het duurt nog wel even voor ik er ben hoor,’ zei de dame aan de lijn. Nou, dat kwam goed uit want wij waren niet van plan om haar op de tuin op te ontvangen. Wij gingen huiswaarts, de merel ging met ons mee.
Thuis aangekomen hoefden we niet lang meer te wachten. De dame van de dierenambulancce was blij dat we de moeite hadden genomen om te bellen. We vroegen wat er met de vogel ging gebeuren, zou het ergens naar een vogelopvang gaan? ‘Nee hoor, we hebben speciale tangetjes om het net los te maken. We houden haar 24 uur ter observatie en daarna vliegt ze weer vrij rond.’ Dat was nog eens goed nieuws! En zo liep het voor déze verstrikte vogel gelukkig goed af. Moe maar voldaan konden we aan de koffie.
