Hij was spontaan opgekomen. Een pompoen op de composthoop. Het zaadje zal wel een mooi plekje hebben gekregen nadat ik afgelopen winter de composthoop heb omgeschept. Pompoenen schijnen het goed te doen op een composthoop en doorgaans kweek je weinig plantjes daar, dus ruimte genoeg. Zou je denken.
Ik liet de plant zijn gang gaan maar de laatste twee weken kon ik bijna niet meer bij mijn composthoop komen. Het was dat ik nog een alternatieve route heb aangelegd (een versperde composthoop overkomt mij wel vaker) want de pompoen groeide explosief. Vanaf de alternatieve route werd het ook steeds moeilijker om de composthoop te bereiken dus begon ik wat te snoeien.
Op den duur werd de tuin van de buurman belaagd. De japanse wijnbes werd bereikt. De druivenstruik was opeens behangen met pompoen, de braamstruik kwam in gevaar. Toen was het genoeg.
Gister heb ik de pompoen gekortwiekt. Mijn vermoeden werd bevestigd: het ging om de muskaatpompoen, die ik twee jaar geleden heb gekweekt. Een pompoen die toen 1/3 van de tuin in beslag nam en waar ik meerdere pompoenen van 13 kilo afhaalde. Ja, die was erg leuk, toen ik nog weinig tijd had om in de tuin te werken en het grootste deel van de tuin braak lag. Maar niet in dat krappe hoekje van de composthoop met al mijn kostbare fruitstruiken ernaast.
Ik moet toegeven dat ik de plant niet met wortel en al heb uitgetrokken. Tegen beter weten in hoop ik dat er op een dag een prachtige pompoen op mijn composthoop ligt terwijl de plant netjes op de hoop is blijven liggen. Over een week zal die valse hoop ook wel weer over zijn.