Ik heb heel wat beleefd op de tuin en ook mijn leven is heel erg veranderd sinds ik begon met tuinieren. Begon ik in mijn eentje onwennig op een flink stuk kleigrond met wat tegels leggen (want ja, al die kleigrond is zo vies aan je schoenen), negen jaar later staan we met z’n drieën op de tuin om palen te slaan voor de fruithoek. Ik boor de gaten, mijn man slaat de paal erin en zoonlief gaat met de grondboor aan de haal. Tot hij even later met zijn gezicht uit de modder gevist mag worden. En zo verschuift ook mijn aandacht. Van perfecte oogst naar een tevreden gezin. We hebben er veel lol aan, om zo met z’n allen in de tuin bezig te zijn. Maar vooral is het een plek waar ik regelmatig even me kan terugtrekken, mijn gedachten kan laten gaan even weer even kan opladen in de frisse buitenlucht. Hoe alles groeit en bloeit blijft mijn aandacht houden, maar het is niet meer het belangrijkste. Mijn volkstuin is een plek geworden waar ik mijzelf ben en waar ik graag mijn gezin deelgenoot van maak. En waarbij ik ook zo nu en dan mijn gezin thuis laat om even ‘zelf te doen’.
