Een koele zolder is geen koeling. En zoals pake een tijd geleden zich al afvroeg of mijn aardappels nog niet waren gaan spruiten, zo zijn ze inderdaad begonnen. Helaas… want zo kan ik ze niet heel lang meer bewaren. Ontspruitende aardappels op mijn zolder kunnen lang zoeken naar aarde en voedingsstoffen, hetgeen betekent dat ze op een gegeven moment verschrompeld en voedingsloos liggen te wachten op hun dood.
In de eerste instantie wilde ik geen anti-spruit kopen. (dit is een poeder wat je over de aardappels strooit en wat het ontspruiten tegengaat) Maar goed… met nog zo’n kist aardappels te gaan vreesde ik dat ik er niet aan zou ontkomen. Dus… laatst maar eens op zoek. Bij de eerste winkel hadden ze het. Een grote bus, voor zo’n 500 kg aardappelen. Eh… zoveel heb ik niet en eigenlijk ben ik niet van plan om volgend jaar weer (veel) aardappels te telen. Bovendien leek het me verschrikkelijke chemische troep, nogal giftig en daar ben ik al helemaal van. Maar het was de enige soort die ze hadden.
Naar de volgende winkel dus. Ik kon het nergens vinden dus ik ging het even vragen.
‘Spruit voor aardappels? O, u bedoelt de aardappelziekte!’
‘Nee, dat bedoel ik niet: anti-spruit, zodat aardappels niet gaan ontspruiten als je ze al geoogst hebt.’
De medewerker keek me wat verdwaasd aan en ik verwachtte er al niet veel meer van. Maar goed, als ze iemand kon bellen die het wél wist dan was ’t ook goed. Nadat ze eerst overal had gekeken waar ik ook had gekeken (maar dan zonder te weten wat ze zocht) ging ze iemand bellen. Even later kwam ze terug: ze verkochten het niet meer omdat het te giftig was. Aha… nou ja, die had ik dan ook niet gewild. Biologische anti-spruit bestaat vast niet…? ’t Is natuurlijk onnatuurlijk om aardappels te verhinderen te gaan ontspruiten. De aardappels liggen dus nog ongestoord te groeien. Langzaam gelukkig, en ik pak steeds de grote spruiters eruit. En verder… veel aardappels eten!