Enkele jaren geleden schreef ik een blogstukje over het overhouden van amaryllisbollen. Ik probeer het elk jaar en met wisselend succes. Zo had ik al eens gelezen dat na een paar jaar de amaryllisbol niet meer zo goed wil en die ervaring heb ik ook.
Maar toch ben ik doorgegaan. Elk jaar zette ik de bol weer in de tuin om de bol weer nieuwe energie te laten opdoen. In de winter kwam er geen bloem. Maar wie weet… na een paar jaar bijkomen…?
Er gebeurde wat anders: de bol ging zich vermeerderen. Zo had ik vorig jaar een heleboel kleine en middelgrote amaryllisbollen. De grote bol deed het niet zo goed, het blad groeide wel maar vergeelde en stierf kort erna af.
De kleine bolletjes laten ook hun blad groeien en blijven mooi groen. Vorig jaar waren ze nog veel te klein om een bloem te produceren. Afgelopen zomer stonden ze weer in de tuin. Ze werden een keer helemaal kaalgevreten door de slakken maar ze krabbelden weer op.
Inmiddels staan alle bollen in de woonkamer en vanmorgen ontdekte ik dat er een kleine bol een knop heeft voortgebracht. Hoera! Mijn zelfgekweekte amaryllisbol!
De meeste bolletjes zijn nog steeds te klein, maar deze ene knop geeft toch genoeg resultaat om het te blijven proberen. Al weet ik niet of het bewaren van de grote bol nog de moeite waard is, het blad hangt alweer helemaal slap.