Weer een stukje verder

In de nieuwe tuin wil ik graag eerst de aarde doorwerken vóór ik er al mijn fruistruiken en bomen in zet. Wortelonkruid is nu makkelijk uit te graven, terwijl ik het bijna niet weg krijg als er een struik doorheen groeit. Met name pispotjes zijn erg vervelend tussen de struiken, met hun lange slierten verstikken ze de plant. Nu de tuin nog helemaal leeg is, vis ik de dikke witte wortels van dit stuk onkruid er zo uit, terwijl ik er straks mijn rabarber mee zou kapot steken als ik het op deze manier zou doen. En dus ben ik momenteel zoveel mogelijk bezig met het omwoelen van de grond. Met een spitvork haal ik het bovenste laagje los. Ondertussen kijk ik of er witte wortels tevoorschijn komen. Door de vork snijd ik deze minder snel doormidden waardoor ik ze in hun geheel eruit kan halen.

In mijn huidige tuin ben ik zo ook begonnen en het werkte fantastisch. Vrijwel overal waren de pispotjes verdwenen. Het eerste jaar is het nog even goed opletten waar er toch nog weer wat begint, daar is nog een klein stukje wortel achtergebleven. Maar verder ben je het vrijwel kwijt.

Dat mooie resultaat motiveert mij om nu, vóór de hele verhuizing kan beginnen, eerst de hele aarde door te werken. Een fikse klus en het is intensief werk. Ik wil in ieder geval het deel doen waar de fruitstruiken komen te staan, de rest komt wel na de verhuizing. Vandaag was het perfect weer ervoor. Droog en bewolkt. In de zon is het al snel te heet.

Ik kon lekker opschieten en opeens is er weer ruimte in mijn hoofd. Het verhuizen kan straks al beginnen! Want nog één stuk doorwerken en de hele rechterlap grond is wortelonkruid vrij. Dat valt me weer mee. Al moet ik zeggen dat ik mijn rug wel voel en erg blij ben dat ik nu heerlijk op een stoel kan uitrusten. Na gedane arbeid is het goed rusten nietwaar.

De eerste twee bessenstruikjes staan er al in en ik heb ook al een bodembedekker verhuisd. Dat scheelt straks weer onkruid trekken. Binnenkort gaat de rabarber verhuizen.