Doorgaans geniet ik ervan om in mijn tuin bezig te zijn. Om rond te lopen en te bekijken hoe alles weer gegroeid is, om uit te zoeken wat ik zal gaan eten en te kijken waar nog wat moet gebeuren. Soms echter veroorzaakt het rondlopen en bezig zijn enige chagrijnigheid. En dat is op een moment dat alles nat is en met elke stap die ik zet ik een stukje langer word door de natte kleigrond die onder mijn laarzen plakt. Op zulke momenten ben ik er wat minder blij mee dat ik mijn groenten op kleigrond verbouw. Zelfs met handschoenen aan, waarbij ik helemaal geen vieze handen hoef te maken, voelt alles wat ik in de grond doe glibberig en onwillig. De paadjes van tegels, die ik heb gemaakt om niet zo’n last te hebben van glibberige grond als het heeft geregend, zijn in korte tijd alsnog erg glibberig en soms ga ik bijna onderuit.
Een voordeel is dat de meeste nattigheid er is in de maanden dat ik niet veel in de tuin bezig hoef. En glibber ik een keer wél over de natte klei op de tegels zoals gister, dan houd ik mijzelf voor dat dit nadeel het grote voordeel heeft dat ik vruchtbare grond heb waarop alles rijkelijk groeit en bloeit. Ik stamp flink met mijn laarzen op de tegels voor ik de tuin verlaat en zo glibbert de meeste irritatie al weg.