Ik moet iets bekennen… Ik ben er niet trots op maar ik voelde me toch enigszins genoodzaakt tot deze slechte daad. Helemaal als ik denk aan een heerlijke, warme zomer waarop ik lekker veel buiten wil zijn en op mijn balkon wil zitten. Was er vorig jaar niets gebeurd dan had ik er nu waarschijnlijk opgetogen over geschreven. Maar nu… nee…
Er zijn twee duiven die prachtige paringsdansen uitvoeren op het balkon van de buren. Vorig jaar was daar een nest, onder een rieten bank/stoel die daar stond. Het verbaast me dan ook niets dat dit jaar twee duiven aan het begin van het ‘ei-seizoen’ weer dit balkon opzoeken. Best kans dat het dezelfde zijn. Maar de bank en stoel staan er niet meer dus het nest-plekje is verdwenen. Toch kwamen ze steeds langs. Een naar voorgevoel hield me al een paar dagen bezig. Niet weer hè…
Toch had het ook wel iets. Ik weet niet of jullie duiven elkaar wel eens het hof hebben zien maken maar als je dat een keer is opgevallen dan herken je hun dansjes meteen. Ik herinner me het in ieder geval nog van een biologieles. Een onderzoeker had bijgehouden hoe vaak een koppel eenden bepaalde bewegingen steeds had uitgevoerd. Het leek me nogal ingewikkeld om dat bij te gaan houden, maar bij zo’n paringsdans zie je heel duidelijk dat er een bepaald patroon in zit. Tegenover elkaar staan en een knikje naar links, een knikje naar rechts en nou ja, ik heb het dus niet bijgehouden, alleen geobserveerd en er heimelijk een beetje van genoten.
Goed, die duiven dus. Ze zijn zo tam als wat en bijna niet van je balkon te krijgen. Echter als ze bij mij op het balkon komen jaag ik ze weg.
Wat?!
Ja, ik jaag ze weg. Meestal huppen ze heel schijnheilig naar het balkon van de buren en doen ze alsof ze me niet gezien hebben. Zou ik ze daar ook nog willen verjagen dan moet ik toch wat meer uit de kast halen dus ik laat het er dan maar bij. Tot zover ging het de afgelopen dagen.
Wat er vandaag gebeurde kan ik wegens tekstlimiet helaas pas morgen vertellen.
(wordt vervolgd)