Gisterochtend was het weer eens zover, een duif die maar steeds terug bleef komen op het balkon. Aangezien ze laatst weer een ei hadden gelegd (zelfs zonder maar een nest te maken!) blijf ik ze toch maar wegjagen. Het was dit keer echter wel heel erg moeilijk. Áls de duif al wegvloog dan was het enkel om een rondje te vliegen en meteen weer terug te keren. Ik begon het vermoeden te krijgen dat het niet de enige duif was, maar het trouwe mannetje van Mevrouw Duif. De buurman had de ruimte onder de stoel (waar ze vorig jaar een nest hadden gemaakt en dat hun favoriete plek is) afgesloten, daar zou er geen moeten zitten. Maar waar dan wel? Het duurde niet lang voor de vogel zichzelf verraadde; in het gootje, tegen de muur, achter de plantenbakken. Ik kreeg haar amper er vandaan, ze kon immers bijna geen kant op (wat móet ze daar dan ook?!) Maar het lukte toch, zij het dat ik haar zowat opzij moest duwen en ze er binnen een minuut weer zat.
Plotseling viel mijn oog op iets wits. Dat valt wel op met alle zwarte aanslag op het gootje. Hé, een ei! En weer zonder nest. Wat willen ze zich toch graag voortplanten zeg! En wat willen de buren en ik dat toch níet op ons balkon. Het ei heb ik mee naar binnen genomen. De duif zat al snel weer op haar plekje. Te broeden…? Ik liet het maar zo, ze zou vanzelf merken dat het ei weg was. En ja hoor, ’s middags geen duif meer te bekennen. 
En het ei? ’s Avonds bij de maaltijd gratis erbij.