… is de ander zijn brood.
Deze week was dat wel heel letterlijk. De duif die twee jaar geleden op het balkon van de buren heeft mogen broeden (tenminste, ik vermoed dat het dezelfde duif is) probeert jaarlijks weer een nest te volbrengen op één van onze balkons. Is het in het vroege voorjaar gelukt om de duif tijdig weg te jagen dan is er aan het eind van het voorjaar weer een moment van oplettendheid vereist. Twee dagen waren we beide niet thuis en prompt had de duif op het balkon een nest gemaakt en een ei gelegd. Aiai… Met héél veel moeite kreeg ik mevrouw Duif van haar nest af. Ik deed het niet met plezier, eigenlijk bewonderde ik haar om haar beschermingsdrang. Echter… de goot was na twee dagen al verstopt, dat zou niet goed gaan als het eenmaal begon te regenen. Bovendien zal ik de stank nooit meer vergeten die een duivennest kan veroorzaken.
Dus… met grote tegenzin verjoeg ik de duif van haar nest en ontdekte haar eerste ei. Eenm
aal aangeraakt door een mens heeft ze er geen belangstelling meer voor. Na de beschermingsdrang van mevrouw Duif trok het me helemaal niet om smakelijk van dit ei te gaan eten. Maar wie weet, kon ik er nog een kraai mee verblijden…? Het ei kwam in een plantenbak te liggen.
Mevrouw Duif maakte van elke gelegenheid gebruik om weer een nieuw ei te kunnen leggen. Nest of geen nest, het ei moest ze kwijt. Dus de volgende dag kon ik nog een ei rapen. Dit keer hoefde ik gelukkig niet zoveel moeite te doen om haar weg te jagen, ze wist waarschijnlijk dat ze toch geen kans maakte.
Inmiddels heeft een kraai (of misschien een ekster) een lekker maaltje gehad, beide eieren zijn leeg. Beter deze eieren eten dan de eieren van een broedend paartje denk ik dan maar.
