Er zijn dagen dat ik meer over de belevenissen op mijn balkon te vertellen heb dan over mijn tuin. Zoals deze week. Meneer en mevrouw duif zijn niet voor één gat te vangen. Na het herhaaldelijk wegjagen en het verstoren van hun beschutte hoekje kwamen ze de volgende dag nog maar één keer. Daar was ik erg blij om al had ik wel het vermoeden dat de strijd nog niet voorbij was.
En inderdaad, ze blijven komen. Gelukkig heb ik medestanders. De buren hadden ook al door dat de duiven een nest wilden bouwen en waren eveneens bezig de duiven van het balkon te jagen. Vooral het buurjongetje van 3 kan dat met veel enthousiasme, heerlijk om te zien.
De ruimte onder mijn planken, het voorkeursplekje voor het stel, 
had ik eerst helemaal vrij gemaakt in de hoop dat ze zonder beschutting er niet wilden zitten. Dat maakte het echtpaar echter niet uit. Nu heb ik er een heel stel zakken potgrond neergelegd met als voordeel dat er geen enkel gaatje meer over is. Verder heb ik de bloempotten langs de kanten van mijn balkon gezet zodat de duiven moeilijker mijn balkon op en af kunnen (onder de glazen wand zit genoeg ruimte voor een duif om onderdoor te lopen).
Het nieuwste plekje voor de duiven is nu tussen de grootste verzameling bloempotten, precies op de grens van het balkon van de buren en die van mij. Maar lang zitten ze er nooit. Als het buurjongetje nog niet naar buiten is gestormd met het bevel ‘weg duif!’ dan verraden ze zichzelf wel met hun tevreden gekoer. Waarop ík dan naar buiten storm.
We weten waar we het voor doen. Nog even volhouden.