Vorig jaar kon ik met de vogelpindakaas menig vogel naar mijn balkon lokken. Dit jaar zitten er zonnebloempitten in en of het daar aan ligt of aan de laat intredende kou, er komt maar geen vogel op af. Maar gelukkig, er is meer te eten op mijn balkon. Zo heeft de merel de oranje besjes van de Vuurdoorn ontdekt. Sterker nog, twéé merels hebben die ontdekt. Vanmorgen voorzag ik al een conflict toen er tijdens het snoepmoment van de ene een tweede merel aan kwam zetten. Merels kunnen hun territorium fel verdedigen. En ja hoor, nadat ze eerst nog even gebroederlijk (of was het meer als bewaking?) naast elkaar hadden gezeten kwam de merel met de feloranje snavel in opstand en jaagde de grotere merel, met 
de donkere snavel weg. ‘Dus dat is ‘mijn’ merel,’ dacht ik toen merel Oranje achterbleef om de besjes op te peuzelen. ‘De oranje snavel is tenminste handig om ‘m te herkennen.’
Of ik vanmorgen de juiste conclusie heb getrokken is nog maar de vraag. Niet lang na het vertrek van Merel Oranje verscheen Merel Donker die me de hele middag gezelschap heeft gehouden. De besjes werden gekaapt, het balkon schoongemaakt en het leek er zelfs even op dat hij aan de achtergebleven witlofwortels wilde beginnen. ‘Ik heb nog wel wat beters voor je,’ mompelde ik richting het raam terwijl ik op een stoel klom om het vogelzaad boven uit de kast te pakken. Voorzichtig deed ik de balkon deur van slot terwijl Merel Donker mij door het raam aanstaarde. Hij bleef zelfs op het balkon toen ik de deur op een kiertje deed. Te laat bedacht ik dat een dier natuurlijk van schrik wegvliegt als je ‘iets’ gooit. Dat het dan het allerlekkerste zaad, speciaal voor Merel was, dat kon hij zo snel niet weten. Weg was Merel Donker.
Gelukkig, waar koolmezen meteen een paar weken wegblijven bij zo’n ongelukkige actie was Merel Donker na een half uurtje alweer terug uit de boom. Gretig pikte hij in het zaad dat op het balkon verspreid lag om erna tevreden op de witte bloempot te gaan zitten.
Wie weet heb ik voor deze winter wel een vriendje gekregen.