Eerlijk gezegd weet ik niet meer waar de slaplantjes vandaan kwamen. Waarschijnlijk had ik ze te laat in de tuin gezet, waren ze te klein en werd het al koud. Hoe dan ook, ik bleef eind vorig jaar nog met een paar slaplantjes zitten en die heb ik buiten in een grote plantenbak gezet. Weggooien ben ik niet zo goed in en ach, waarom zou je het niet proberen?
En zo komt het dat, ondanks wat vrieskou, er in februari nog steeds slaplantjes op mijn balkon groeien. Terwijl de witlof aan het balkon vastgevroren was, heeft de kou de slaplanten waarschijnlijk niet bereikt doordat ze hoger staan en niet op een koude betonvloer liggen. Het lijkt er overigens wel op dat de kou ervoor gezorgd heeft dat de slaplanten niet als een traditionele krop sla groeien maar wat rare vormen aannemen.
Hoe zou ‘koud gegroeide sla’ eigenlijk smaken? Ik zal nog maar een tijdje geduld hebben dan heeft de sla mooi nog wat tijd om verder te groeien. Met een beetje geluk eet ik sla op een tijdstip waarop ik normaal gesproken pas de eerste slazaadjes in de grond stop. En dat zónder gebruik van een kas.