Na de eerste keer zaaien in vermiculiet wilde ik meteen weer. Is het zulk fantastisch spul? Nou, ik vind het vooral interessant, hip en ja, toch wel handig. Het voordeel is namelijk dat de zaden in ieder geval ontkiemen (in mijn droge woonkamerlucht gaat dat wel eens fout) en ik er twee weken niet naar om hoef te kijken. Het ziet er leuk uit, die spierwitte bolletjes met daarin de mini-plantjes. En inmiddels heb ik nog wat ontdekt: het helpt mij in een zaairitme. Een ritme van zaaien, twee weken wachten, verplanten, vermiculiet uitkoken en weer opnieuw zaaien. Juist dat weer opnieuw zaaien stel ik nogal ’s uit. Maar nu staat er na het verplanten een bakje witte vermiculiet op het aanrecht te wachten. Helemaal compleet ingericht, er hoeven alleen nog zaadjes in. 
Makkelijker kan het niet. Het zaaien wordt niet meer uitgesteld, wat wil je nog meer?
Eén nadeel: het uitstellen heeft zich verplaatst naar het verplanten.
Hoi Marijke,
Leuk om je experimenten met zaaien in vermiculiet te lezen. Bij mij staan er inmiddels ook wat bakjes, tot nu toe (kleine week) is daarin nog niks te zien. Je hebt het over spierwitte bolletjes, en ook op de fotos ziet de vermiculiet in de bakjes er bij jou wit uit. Bij mij is het veel bruingrijzer, als op jouw fotos van de zak vermiculiet. Ik heb de zakken van de makkelijke moestuin. Heb jij er nog iets mee gedaan, om het zo mooi wit te krijgen?
Groetjes, Marjon
Hoi Marjon,
Ik weet eigenlijk ook niet waarom die vermiculiet zo wit is. Ik heb het van iemand gekregen om het uit te proberen. Zelf ben ik tot nu toe ook alleen die bruingrijze tegengekomen.
Afgelopen week kwam ik erachter dat die witte de grove variant is (die ik zelf ook in het bruingrijs heb gekocht) en dat die dus eigenlijk niet voor het zaaien is. Het werkt trouwens wel 😉