Het is voor menig mens een noodzakelijk kwaad: onkruid trekken. Vooral het feit dat het onkruid doorgaans weer terugkomt doet velen verzuchten dat het toch wel… ónkruid is. En ja, ook in een volkstuin komt onkruid steeds weer terug en ook ik verzucht wel eens dat het toch wel vervelende plantjes zijn als de tuin er vol mee dreigt te komen staan.
Toch vind ik onkruid trekken helemaal niet vervelend. Ik vind het namelijk heerlijk rustgevend. Terwijl ik polletjes gras uittrek, distels uitgraaf en het kruiskruid verhinder zaad te schieten gaan mijn gedachten als wolken door mijn hoofd. Rustig maar gestaag drijven ze langs. Piekeren en onkruid trekken blijkt niet samen te gaan bij mij en zo kom ik heerlijk tot rust. Terwijl ik stukje voor stukje opschuif in de tuin groeit de berg afval in mijn emmertje en komt er weer nette, donkere aarde tevoorschijn. Het enige wat wel eens hinderlijk is, is de plaats waar het onkruid groeit. Zo had onder de Japanse wijnbes een hele groep onkruidplantjes zich weten te verzamelen en dat dijde langzaam maar zeker uit. De milde vrieskou heeft ze er niet onder gekregen en zo kroop ik afgelopen vrijdag toch maar onder de stekelplant om korte metten te maken met dit ongewenst groen. Inmiddels is de grijszwarte aarde weer zichtbaar en kan de bodembedekker zijn gang weer gaan. Tevreden heb ik de afvalemmer geleegd om vervolgens nog even weer terug te lopen naar het nette stukje tuin. Och, wat geeft dát toch een voldaan gevoel zeg!