De Japanse wijnbes is de afgelopen 3,5 jaar flink gegroeid. De buurman klaagt wel eens dat de takken teveel uitsteken en met de venijnige stekels die aan de takken zitten is dat geen pretje. Daarbij belemmeren de takken aan de andere kant de doorgang in de tuin en maakt dit geheel het ook nog eens lastig om de besjes te plukken. Al met al genoeg redenen om te zorgen voor een nieuwe plek.
Nu is de plant heel gemakkelijk te stekken. Je buigt een tak naar de grond en het begint vanzelf wortel te schieten. Vorig jaar heb ik dat op verschillende plekken gedaan en inmiddels zijn er meer dan genoeg stekjes om te verhuizen. Zoveel zelfs dat er al stekjes zijn vervoerd naar tuinen elders in het land. Er moet nog even wat ruimte gemaakt worden en een nieuwe paal de grond in geslagen en dan kan er weer een struiksoort aan mijn ‘fruithoek’ toegevoegd worden. De grote struik kon na de oogst verwijderd worden. Althans, dat was mijn bedoeling. De struik heeft echter dit voorjaar ernstig te lijden gehad onder de droogte en tegen de tijd dat ik een royale oogst hoopte binnen te halen bleken vrijwel alle besjes veel te klein en zuur. Het oogsten bleek meer werk dan de opbrengst waard was. En zo heb ik al vóór de oogst de struik fiks gesnoeid. Enkele groene takken kwamen tevoorschijn en verrasten mij met nog wat sappige besjes. De rest van de struik is afgevoerd naar de buren, de gemeentewerf.
Pas nu de struik zo goed als verwijderd is, ontdek ik hoeveel plek deze innam. Opeens heb ik een heel pad extra om te lopen en lijkt de tuin een stuk groter. Toch zo gek nog niet, die fikse snoei.