Het was ergens in mei. Mijn man en ik waren op de tuin bezig puin te ruimen en af te voeren toen er een man naar ons toe kwam. Of we ook belang hadden bij wat komkommerplantjes? O ja, zeker! We hadden net een stuk tuin vrijgemaakt om in gebruik te nemen en met het trouwen&verhuizen was het er niet van gekomen om alles te zaaien. Precies de komkommerplantjes ontbraken nog.
Toen ik de plantjes ophaalde vielen ze wel wat tegen. Ielige, lichte plantjes. Waarschijnlijk opgekweekt in een klein potje in een huiskamer. “Dat wordt niks meer,” zei een tuinder die me naar de plantjes zag kijken. Maar ik nam ze toch. Voor zelf zaaien was het nu te laat en met een beetje extra aandacht zou het nog best goed kunnen komen.
Die extra aandacht kregen de plantjes wel, maar hard groeien deden ze niet. Het stukje tuin waar we al het puin uit moesten halen blijkt ook weinig groeizame grond te hebben. Tegen beter weten in bleef ik ze water geven.
De pompoen overwoekerde de planten zowat en het wordt hoog tijd om er eens een stok bij te zetten. Ik haalde het onkruid er maar eens bij vandaan (hoe kun je verwachten dat een plantje dat zo overwoekerd wordt, nog kan groeien?) en plots zag ik daar een komkommer liggen! Qua formaat totaal niet passend bij het kleine plantje, maar zowaar, een komkommer!
Inmiddels is ook een tweede komkommer gegroeid, geoogst en opgegeten. En zo eten we toch nog komkommer van eigen tuin. 🙂  
Komkommerrr lekkerrrr!!!!