Komkommer experiment (I)

Mijn experiment begon op een donderdagochtend toen ik op mijn werk leerde hoe we de komkommerplanten in de kas moesten dieven. Ik zat vol interesse te luisteren want dit jaar heb ik voor het eerst een komkommerplant (nou ja, vorig jaar twee kleintjes maar die wilden niet zo goed) en wat extra kennis over de verzorging kon ik wel gebruiken. Want dat je tomatenplanten moet dieven, dat wist ik wel. Maar komkommerplanten ook…?

Ja dus. Voor de mensen die zich nu afvragen wat ik bedoel met ‘dieven’: bij sommige planten groeien er extra takjes vanuit het punt waar een zijtak aan de hoofdtak vastzit (de oksel). In principe is het geen ramp als je deze laat zitten, maar die extra takjes verbruiken energie van de plant die het beter kan gebruiken voor de verzorging van de vruchten. Vandaar dat je tomatenplanten altijd gaat dieven, dit houdt in dat je het extra takje uit de oksel haalt. Wat nog een voordeel van dit dieven is, is dat de plant overzichtelijker is. Toen ik vorig jaar de tomatenplanten in mijn tuin niet had gediefd, groeide alles als een oerwoud door elkaar. En dat terwijl het handig is om een tomatenplant omhoog te leiden en zo de tomaten de mogelijkheid te geven zoveel mogelijk zon op te vangen.

Terug naar mijn experiment. In een kas groeien de planten veel harder dan buiten en aangezien de komkommer- en tomatenplanten op mijn werk één keer per week gediefd worden zijn de takken die je afbreekt soms al aardig groot. Toch jammer vond ik, zou je ze niet kunnen stekken? Toen ik het vroeg aan de expert, die ons net had uitgelegd hoe we de komkommerplanten moesten verzorgen, zei die van nee. Maar goed, soms ben ik wel eens eigenwijs en aangezien ik niet zoveel te verliezen had, heb ik een potje gevuld met water en daar de mooie takken ingezet.

Binnen de kortste keren waren de takjes helemaal slap. O, maar misschien was het in de kas ook wel veel te warm voor net afgebroken takjes die nog geen wortels hadden… Ik heb het potje maar buiten neergezet en er later nog wat takjes bij gedaan in de hoop dat die meer overlevingskans hadden.

Tegen de tijd dat het pauze was, stond de expert erbij te lachen. Er zat namelijk een reuzegrote naaktslak op deze uiterst kwetsbaar (en geheel slap hangende) takjes. Hmmm… het werd ze wel heel erg moeilijk gemaakt. Eerlijk gezegd vroeg ik mijzelf af of ik dit nog verder moest proberen, het zag er hopeloos uit.

(wordt vervolgd)