Ik kon het niet laten om het nog een keer te proberen. Het is als de chocoladetaart bij ons thuis vroeger: elke keer weer de hoop dat het déze keer toch goed zal komen! Met als verschil dat er toen 4 eetlustige kinderen waren om mee te eten en ik nu alleen de cake moet opeten. Een extra motivatie om de cake nu wél te laten lukken.
Ik heb het over de courgettecake die ik net heb gemaakt. Waarschijnlijk heb ik wel zo ongeveer mijn laatste courgettes geoogst dus het was nu of volgend jaar pas weer. (Néé, als je zelf courgettes hebt verbouwd ga je geen courgettes meer kopen in de winkel, niet na zo’n overvloedige zomer.) Als er dan ook nog ’n gast op komst is die wel wat lekkers bij de koffie wil… vooruit dan maar, ik probeer ’t nog ‘s.
De vorige keer dat ik deze cake maakte was het niet gaar omdat het veel te nat was. Tsja… die courgettes bevatten nu eenmaal veel vocht, ook de kleintjes. Ik heb een hele serie maatregelen getroffen om dit keer de cake niet zo nat te laten zijn en het beslag zag er al beter uit dan de vorige keer. De courgettes heb ik bestrooid met bloem, uitgedrukt in een zeef, gedept met keukenpapier en ik heb wat custardpoeder erboven gezeefd. In de helft van de cake heb ik rozijnen gedaan die in geval van nood ook nog vocht kunnen opnemen. Als het nu nog te nat is, is het een hopeloze zaak. Dan ga ik volgend jaar ’n ander recept zoeken. En als de cake dit keer te droog is dan ben ik blij dat al mijn moeite niet voor niets is geweest en doe ik de volgende keer ietsje minder moeite. Dan is ‘ie precies goed.