Ik heb al een hele tijd gedroogde pompoenpitten in huis en vandaag ben ik daar maar eens wat mee gaan doen. Ze zien er wat bleek uit en veel minder aantrekkelijk dan de pitten die ik wel eens in de winkel heb zien liggen of die ik tegenkom op het overheerlijke pompoenpittenbrood. Maar goed, er bestaan meerdere soorten pompoenen en wie weet zijn deze ook lekker.
Eerst maar eens roosteren, wie weet maakt dat ze wat aantrekkelijker.
Ik had geen idee hoelang ik ze zou moeten roosteren, maar op een gegeven moment begon het lekker te ruiken en zagen de pitten er minder bleek uit. Tijd om eens te proeven.
Ai… best hard.
En dan kom ik erachter dat de supermarkt me niet voor de gek had gehouden met het verkopen van ‘gepelde pompoenpitten’. In de bleke, witte ‘pit’ blijkt een prachtige groene pompoenpit te zitten. Dus tóch!
Maar dat betekent wel…
Zucht. Ik heb weer eens een geduldwerkje ontdekt. Daar was ik al een beetje bang voor. Met een scherp mesje ga ik aan de slag en met wat gepruts krijg ik al een hele serie groene pitten tevoorschijn. Lekker dat ze zijn! En als je ze zelf hebt gepeld smaken ze nog lekkerder. Moet ook wel, want deze wil je niet gedachteloos naar binnen werken.
Op internet zoek ik naar tips om de pitten makkelijker te pellen. Dat valt niet mee, ik blijk met mijn scherpe mesje al op de juiste weg. Wel kom ik erachter dat je ze eventueel ook mét schil kunt eten als je ze roostert. Alleen vind ik dat minder lekker, de schil van de (oranje) pompoen is nog redelijk dik. Die van de witte pompoen is al dunner, misschien probeer ik die nog eens. Wel prettig om te weten, voor het geval ik geen zin meer heb in geduld oefenen 😉