Niet altijd gaat alles naar wens in mijn tuin. En ja, ik ben ook wel eens wat eigenwijs. En laat daar deze keer nu enig verband tussen zijn…
Ik weet niet of ik het al eens heb opgebiecht, waarschijnlijk heb ik het tussen neus en lippen door eens gemeld dat ik al ruim vóór ijsheiligen (de datum waarna het in ieder geval niet meer gaat vriezen en alle planten veilig naar buiten kunnen) tomatenplanten in de tuin heb gezet.
De buurman kwam al zeggen dat het heel onverstandig was en toch ó zo jammer van die plantjes en… Nou goed, het was duidelijk dat hij dat nóóit zou doen. Maar hij heeft dan ook een kas en nee, dan zou ik het ook zéker niet doen.
Maar ik zat met tomatenplanten die inmiddels begonnen te verpieteren omdat ze in zo’n klein potje stonden, terwijl mijn potjes op waren. En ik had ze zo mooi vroeg gezaaid… het was al tijden goed weer… Goed, ik heb ze dus een maand te vroeg in de vrije grond gezet. Ook nog eens in het hoekje waar het langste schaduw is. Op aanraden van de buurman heb ik er met stokjes en een plastic zak nog wat beschutting omheen gemaakt.
Er kwam droogte. Er kwam nachtvorst. Er kwam storm.
‘Arme plantjes,’ dacht ik. Maar elke keer als ik de resterende tomatenplantjes zag, die bruine blaadjes kregen omdat hun wortels het zo benauwd hadden, dacht ik precies hetzelfde. En zo bleef ik bij mijn eigenwijsheid. Nee, laat ik het zo noemen: Ik deed een experiment. En de afgelopen week bezag ik het voorlopige resultaat:
Eentje gaat zeker dood. De ander ziet er niet heel florisant uit maar heeft desondanks wel wat nachtvorst overleefd en een flinke droogte en ook nog eens erg warme dagen. (Dat laatste is overigens niet zo moeilijk voor een tomatenplant trouwens)
Ik ben benieuwd of het de storm van gister en vandaag ook heeft overleefd. Dat is nog even een verrassing.
Pingback: Experiment tomatenplant - spruitenieren