Afgelopen week kon ik mijn allereerste zelf gekweekte witlof eten. Verser dan vers want het kwam rechtstreeks uit de bloempot in mijn schaaltje terecht. De week ervoor had ik me plots bedacht dat ik de witlof vast ook water moest geven en heb ik er royaal gehoor aan gegeven. Dat bleek niet zo verstandig. De buitenste bladeren begonnen toen al snel te rotten. Wellicht had iets minder wel goed geweest of misschien heeft het gewoon helemaal niets extra’s meer nodig. In ieder geval wilde ik nu niet meer langer wachten, bang dat ik mijn eerste witlof zou zien wegrotten. Bovendien lijkt het erop dat de grootste stronk ook al begint door te schieten.
En dan: hoe smaakt de witlof die op een zolder door een enthousiaste amateur is gekweekt? Ik
was erg benieuwd. Bij sla proef ik doorgaans weinig verschil met die uit de supermarkt, bij tomaten is het verschil niet te omschrijven zo groot. En bij witlof? Ik vond deze zelf gekweekte een stuk lekkerder! Ik moest denken aan een computerscherm dat een hogere resolutie krijgt. De smaak is veel verfijnder. Ja, ik heb er erg van genoten. De stronkjes waren alleen niet zo groot dus na één portie waren ze alle drie alweer op. Voorlopig is het weer even geduld hebben. De volgende wortels liggen nog op de tuin en voordat dáár weer witlof uitgegroeid is…
Heb ik ondertussen de tijd om uit te zoeken wat ik eigenlijk moet met de wortels waar ik zojuist de witlofstronkjes vanaf gehaald heb. Want daar heb ik tot nu toe nog niets over gelezen.