Ik was o zo trots op mijn rozenboog met druivenstruik. Hij groeit er zo mooi overheen en vormt zo een groene boog naar mijn mini-terras (bestaande uit precies 4 tegels met plek voor één stoel)
Echter… op een keer kwam ik weer in mijn tuin en de boog lag half scheef. Zucht… zeker iemand wat onhandig langsgereden met de kruiwagen… Ik zette de boog weer overeind, duwde de poten eens stevig in de grond (voor zover dat lukte met de harde, droge klei) en ging tuinieren.
De keer erna weer een scheve boog. Hmm… zou de boog misschien niet zo stevig in de grond staan? Tsja… die harde klei ook. En erg stevig is de boog niet, met flink duwen verbuig de de boel zomaar. Nou ja, maar weer ’s wat proberen dan.
Vorige week lag de boog scheef achterover. ‘De druivenstruik is te zwaar voor de boog en vangt teveel wind. Je zou er een paaltje bij moeten zetten,’ was het advies van, jawel, pake uit Friesland. Dat de druivenstruik teveel wind zou vangen was geen second bij mij opgekomen. Doorgaans werk ik ook niet met zulke grote struiken, ik ben meer van het kleine grut. En dat de boog te licht zou zijn… die vliegt toch niet weg? Nee, los van elkaar niet, samen wel bijna.
Ik
had nog geen kans gehad om een paaltje te slaan of de boog lag de afgelopen week op zijn kant. Angstvallig kwam ik dichterbij, de druivenstruik zou toch niet geknakt zijn…? Gelukkig, o, wat had ik een geluk, want de druivenstruik was nog heel. Maar dat paaltje kon geen dag meer wachten, dat was duidelijk. Zowaar lagen er nog twee kleine paaltjes in mijn kast. Meteen aan de slag dus.
En zo bedacht, zo gedaan. Gelukkig stond ik wat verscholen achter het maïs van de buurvrouw zodat de stoere tuinmannen mijn geklungel niet konden zien. En zo heb ik zélf de paaltjes en de boog in de grond gekregen. Het is niet mijn favoriete werk, maar als het dan lukt… o, dan ben ik o zo trots 🙂
P.S. Nu hopen dat de boog met druivenstruik weer en wind kan weerstaan…