Toen ik vanmorgen op de tuin kwam en weer een spitskool wilde oogsten zag deze er wel erg aangevreten uit. Donderdag dacht ik nog dat de kool wat te groot was geworden en misschien ging barsten maar vandaag twijfelde ik daarover. Het leek net of er een dier lekker had zitten smikkelen vanaf de zijkant. Zou het net teveel meegegeven hebben? Ik vroeg het een andere tuinder. Gelukkig kon die me wijzer maken. De kool was (toch wel) gebarsten. Terwijl ik dacht dat de kool in de lengte zou barsten, lijkt het er meer op dat er een knik in de spitskool komt. En zo komt het dat er aan één kant allemaal kapot blad zit terwijl de andere zijde nog intact is. De tuinder wist me ook te vertellen dat ik de kool nog gewoon kan eten. Gelukkig, ik had me al verheugd op een maaltje verse kool. 
De kool ernaast vertoonde ook al de voorzichtige tekenen van een barst dus nam ik die ook mee naar huis. Ik verbaasde me erover dat de kolen al zo vroeg gingen barsten, andere jaren waren ze veel groter. Ook daar kon de tuinder wel een reden voor aandragen. De verschillende rassen spitskool hebben verschillende groottes. Aha, en dit jaar had ik, door een mislukte start, nieuwe plantjes gekocht. En dus een heel ander soort dan andere jaren. De gebarsten kool is alweer voor de helft op in een heerlijke stamppot met spekjes, appel, aardappel en spitskool.