Momenteel ben ik veel bezig in de tuin met winterklussen. De tegels liggen kriskras in de tuin. Functioneel, dat wel, maar verder geeft het een erg rommelige aanblik. En dus ben ik bezig om tegelpaden aan te leggen.
Ik heb maar een paar wensen: het moet netjes lijken, het moet niet volgend jaar alweer allemaal schots en scheef liggen en je moet niet over de tegels struikelen.
Dat laatste is een uitdaging. De tuin is allesbehalve vlak. Omdat de aarde veel hoger ligt dan het pad ernaast, heeft de tuin een bolling. En over de bolling moeten paden gelegd worden. Maar voorin is de tuin hoger dan achterin. Nog een bolling. Daar gaan tegels spontaan scheef van liggen. Een waterpas heeft maar beperkte nut als de tuin niet vlak is. Maar als ik de tuin vlak wil maken, zal ik een opstaande rand moeten maken, het eerste stukje waar je over kunt gaan struikelen.
Het lijkt allemaal heel ingewikkeld, maar ach, zo precies komt het ook weer niet. Dus liggen de tegels netjes recht langs een gespannen lijntje gelegd en lopen ze in een boogje omhoog en in een boogje naar beneden. Flink aanstampen en niet te grote verschillen tussen de tegels. Het lijkt netjes. Ik struikel nog nergens over en hopelijk ligt het twee jaar struikelvrij.
Inmiddels ben ik al verschillende middagen bezig geweest en het begint ergens op te lijken. Het geeft een voldaan gevoel. Nog één of twee keer en de hele tuin is over een pad bereikbaar.
