Toen ik gister in mijn tuin bezig was ben ik ook bezig geweest om de frambozenstruiken enigszins langs een draad te leiden. Ze groeien razendsnel en ik hoop dat ik de vruchten wat makkelijker kan vinden als de takken langs een draad lopen in plaats van dat ze alle kanten opsteken.
Halverwege dit jaar heb ik een bramenstruik gekregen. Ik heb deze toen tussen de frambozenstruiken ingezet maar dat blijkt nu veel te krap te zijn. Als alle bieten zijn geoogst zal ik de braam verplanten zodat het daar de ruimte heeft om verder te groeien. En dan zal ik er meteen wat stokken en draden bijzetten zodat ik het netjes kan leiden.
Ik vraag me echter af waarom ik een bramenstruik heb. Ze kunnen ontzettend groot worden, maar dat wist ik van tevoren wel. Ik hoop de struik met wat beleid nog in toom te kunnen houden. Nee, ik ben om een andere reden gaan twijfelen. Drie keer in de week fiets ik namelijk een route waar heel wat bramenstruiken langs de weg staan. Vandaag had ik een bakje bij me en ben ik gestopt om wat te plukken. In mum van tijd was het bakje vol met dikke, sappige, donkere bramen. Ik kan binnenkort weer jam maken! En die struiken staan daar zomaar, in niemandsland, met weinig kapers op de kust. Ik hoef er niks voor te doen, en dat is nog het allerleukst.
Alleen die stekels, dat is een nadeel. Ik moest er vanmiddag nog eentje uit mijn vinger plukken. Dat is dan weer het voordeel van de struik in mijn tuin; een doornloze braam.