Het mag dan officieel nog geen voorjaar zijn, het voelt sommige dagen al wel zo! Gister had ik zin om even lekker in de tuin aan de slag te gaan. In ieder geval kon ik de frambozenstruiken nog snoeien dus ik had wat te doen. Verder zou ik wel zien. Om het lentegevoel nog wat te bevorderen trok ik geen jas aan maar een dikke trui. Het zonnetje scheen lekker en al werkend in de tuin hoorde ik zelfs al wat vogels fluiten. Héérlijk!
De lavatera is de hele winter blijven doorgroeien en bloeien. Nu ik weet dat deze plant zo groot word leek het mij wel wijs om deze flink terug te snoeien. En terwijl ik de takken verzamelde kwam ik tot een nieuw plan.
Eind vorig jaar heb ik de prachtige rozenstruik in de tuin gezet. Nu is deze echter ietwat ongelukkig terechtgekomen aangezien één tak nogal uitsteekt over het doorlopende pad. Daarnaast lijkt het me al een tijdje leuk om een soort afscheiding van wilgentakken te maken in mijn tuin. En zo kwam ik op het idee om een stukje pad bij de roos eruit te halen en hier een afscheiding te maken. Niet van wilgentakken maar van lavateratakken. Het zijn sterke takken en nog wel enigszins buigzaam. Daarnaast had ik nog een paar grote takken die ik een keer na een gemeentesnoei heb meegenomen.
Het is een wirwar van takken geworden, willekeurig in de grond gestoken of langs elkaar gevlochten. Nog niet helemaal dicht maar het begin is er. Er zal wel vaker wat gesnoeid moeten worden en zo zal het ‘hekje’ vanzelf wat groeien. Nu nog hopen dat het tegen een windstootje kan en anders begin ik weer een keer opnieuw.
Overigens hoop ik niet dat de gebruikte takken nog zo levendig zijn dat ze beginnen te wortel schieten. Dat verwacht ik eigenlijk van de gebruikte frambozentakken wel. Daar vind ik het niet zo erg van, maar als ik straks een rij lavaterastruiken heb staan wordt het een ander verhaal. En vooral een gróter verhaal.