Misschien heeft een aantal lezers zich al afgevraagd hoe het is afgelopen met de vlinder die bíjna uit de cocon kwam. De avond dat ik daarover helemaal enthousiast was en de hele avond niet veel meer heb gedaan dan in de buurt van de cocon rondhangen zat de vlinder nog in zijn cocon tegen de tijd dat ik naar bed ging. Ik heb nog overwogen de bak naast mijn bed neer te zetten maar ik verwachtte niet dat de vlinder genoeg herrie zou maken om mij te wekken als het uit de cocon zou kruipen. Sterker nog, het is maar de vraag of je überhaupt iets hoort.
De volgende ochtend was de cocon nog steeds hermetisch gesloten. Wél veranderd! Opeens was het lijfje nog duidelijker zichtbaar door de donkere kleur die door de cocon schemerde. Het kon echt niet lang meer duren!
En toch… De bak stond voor mijn neus terwijl ik zat te eten maar een mens kan zich moeilijk voortdurend op de cocon richten als er na 12 uur nog stééds vrijwel niets veranderd is. En zo keek ik op een zeker moment op en… verhip! De vlinder was er al uit! Alsnog het grote moment gemist! Het kon er nooit al lang uit zijn maar van in elkaar gekreukelde vleugels was niet direct sprake meer. Of misschien is een vlinder niet zo kreukelig als dat ik denk. In ieder geval was nog wel duidelijk te zien dat het zijn vleugels nog moest oppompen want die hingen er nog verfomfaaid bij. Gelukkig, toch niet alles gemist!
Ik heb de vlinder in alle rust laten bijkomen, ik vond het eigenlijk zelf ook te leuk om steeds even te kijken. Daardoor kon het gebeuren dat de vlinder op den duur de kamer ging verkennen… oeps! Aangezien ik jam aan het maken was probeerde ik het beestje te lokken met wat zoetigheid op een lepeltje. Dat mocht niet baten, het was meer geïnteresseerd in de vrije lucht achter het raam. Uiteindelijk heb ik het gelukkig voorzichtig in een kommetje van mijn handen kunnen vangen en buiten vrij kunnen laten. Dag vlinder!
Nog even over de ‘zogende rups’ en de ‘cocon-rups’: De coconrups bleek die ochtend gevlogen. Pas ’s avonds kwam ik hem tegen op zijn strooptocht door de keuken. Het was erg blij dat ik hem bij een koolplant bracht, het sprong nog net niet van mijn hand af.
De ‘zogende rups’ zit nog steeds op hetzelfde plekje. Maar de kleintjes zijn helemaal ingezwachteld. Wat dat nu weer moet voorstellen…?
Vandaag een lang verhaal, morgen de foto’s!
