Er is vandaag hard gewerkt in mijn tuin. Ik vind het leuk om te snoeien maar de laatste tijd is het wel erg hard nodig. Over de helft van de paadjes kon je niet eens meer lopen of moest je hele grote stappen maken om over alle woekerende planten heen te stappen. Vandaag ben ik deels bezig geweest met het vrijmaken van het pad achterin de tuin. De bodembedekker Duizendknoop had heel wat knopen gelegd en is in korte tijd verdubbeld. Ook de Vrouwenmantel deed hieraan mee. Dan nog de Rucola die spontaan was opgekomen en inmiddels al stond te bloeien, de vlinderstruiken die nog altijd veel te weinig ruimte hebben en daardoor steeds over de paden hangen en Lamsoor die ik ietwat te dicht bij het pad heb geplant. 
Daarnaast heb ik weer een deel van de prei in gaten gezet. Ik denk dat er nog ongeveer een kwart moet gebeuren, de rest staat inmiddels in een prachtig gat, ter grootte van een pootstok.
Tussendoor heb ik ook nog een begin gemaakt met het aanleggen van mijn ’terras’, iets wat ik al het hele jaar van plan ben. Het is niet groot, maar er moet even wat ruimte zijn om mijn stoel (inmiddels heb ik een ‘nieuwe’) in de schaduw te kunnen zetten zodat ik tenminste gemakkelijk kan zitten als ik even pauze houd. 
De tegels liggen nog lang niet goed, maar de grond is al een stuk verlaagd waardoor ik al wel redelijk stabiel op een stoel kan zitten op de paar tegels die er inmiddels liggen. De rest komt nog wel, het begin is gemaakt.
Aan alle mensen die nu denken: ‘Pffff, wat heeft ze het er toch druk mee’ vertel ik er graag bij dat ik héérlijk bezig ben geweest, dat het een ontzettend voldaan gevoel geeft als de boel er weer netjes bij ligt en dat het een genot is om te zien hoe groot de prei dit jaar in augustus al is. En waar een ander een ietwat overwoekerde tuin ziet, zie ik mijn eigen paradijsje waar ik me altijd met wat moeite weer uit losmaak. 