Vroeger stond ik daar nooit zo bij stil, maar tegenwoordig snap ik waarom mem vroeger wel eens aan ons vroeg wat we wilden eten. Elke dag weer iets op tafel zetten en er ook nog wat variatie in houden is een hele kunst! Met een volkstuin is het vaak maar net wat er op dat moment geoogst moet worden. Maar vandaag was er niet zoveel te oogsten, behalve tomaat en courgette. De prei die ik nog in de koelkast had liggen lokte mij niet zo met dit warme weer. Ik was meer in voor iets als… tsja… wát eigenlijk?
Mem wilde me niet helpen en gelijk heeft ze. Het is allang ‘op eigen benen staan’-tijd ;-). Terwijl ik nog op mijn tuin was bedacht ik me opeens dat ik wel zin had in stamppot rauwe andijvie. En gelukkig was de pioniersbuurman net langsgekomen. Ik vroeg of hij nog een krop andijvie voor me had en ja hoor, dat kon ik wel krijgen. Ja, ik heb allang ontdekt dat niet alleen het telen van je eigen groenten zorgt voor een overvloed aan groente, maar ook de connecties op de volkstuin waarmee je makkelijk eens een overschot kunt overnemen.
Laat ik nu net veel bloemen op mijn tuin hebben. Leuk, om veel bloemen in huis te hebben, maar de prei staat al zo’n 3 maanden in een vaas en bloeit nog steeds, de zinnia’s schieten wortel en groeien vrolijk verder en ook de zomerasters staan al in een vaas. Misschien kan ik de pioniersbuurman daar blij mee maken? ’t Is ook zo jammer als er niemand van geniet.
‘Ik ben niet zo’n blommenman,’ zegt hij. ‘Maar uw vrouw misschien wel?’ vraag ik. O, nou, dat is wel best. Terwijl ik een bosje bloemen voor zijn vrouw bijeen zoek, plukt hij een berg sperziebonen. Of ik daar ook wat van wil. Aaah, lekker! Jazeker! En zo kan ik vanavond zelfs kiezen wat ik wil eten, want ook die sperziebonen zien er erg lekker uit.
Maar het wordt de stamppot andijvie. En daar zal ik maar eens snel aan beginnen want de aardappels zijn inmiddels wel gekookt en mijn maag is dringend aan wat eten toe. Half acht is ook geen etenstijd meer eigenlijk…