Vandaag even een flitsbezoekje aan de tuin gebracht. Even de zaadjes water geven evenals de nieuwe bessenstruikjes. Verder had ik niet zoveel tijd, anders had ik de aardappels die ik de vorige keer had gepoot er weer uitgehaald. Ik kwam er te laat achter dat ik ze precíes op het verkeerde plekje heb gepoot. Vorig jaar stonden daar namelijk de tomatenplanten. En die waren ziek. O ja… de meest verontrustende toestand om aardappels in te laten opgroeien…
Ondertussen groeit de rabarber als een dolle en de slakken groeien er vrolijk op mee. Ik wilde dat ze wat minder vrolijk meededen want dit kan wel eens een hele slakkenplaag worden. De bladeren van de rabarber die ik heb geoogst konden op de composthoop, samen met de dikke bladetende vriendjes. Op de composthoop kunnen ze hun buikje rond eten. Als dáár maar blijven… Een slak mag dan maar langzaam glijden, ik weet zeker dat ze de rest van de tuin wel weten te vinden. Het is een altijd durende strijd tussen plant en dier. Bij de rabarber is het duidelijk wie er wint. Straks de oogst even schoonmaken en dan kan het in de vriezer, wachtend op een beslag voor een overheerlijke rabarbercake waar het bij kan.
