Met zo’n serie foto’s die ik heb gemaakt bij het verschijnen van deze kersverse vlinder had ik niet genoeg aan één blogbericht. Tenslotte moet ik mijn lezers ook niet verwennen met teveel plaatjes, dan vergeten ze straks nog het verhaaltje te lezen 😛
Het verhaal gaat verder. Nadat de vlinder met zijn pootjes aan het ondereind van de cocon trekt komt het lijfje tevoorschijn. En dan lijkt er iets mis te gaan. Wanneer de vleugels er precies uit horen te komen weet ik niet, tenslotte is het mijn eerste keer dat ik het zie, maar gezien de tijdsduur van het proces begin ik me al wat zorgen te maken. Het geheel neemt normaal iets van 5-15 minuten in beslag schat ik, en dit kleine beestje is inmiddels al drie kwartier bezig. Tussendoor ga ik toch maar eens mijn oogst opruimen en de bloemetjes in het water zetten. Hoewel ik wel tig keer per minuut weer terugloop naar het bakje, bang dat ik alsnog het moment van het oppompen van de vleugels zal missen, lijkt er weinig schot in de zaak te zitten.
Na verloop van tijd lijkt de vlinder het op te geven. In plaats van te blijven wurmen en trekken ligt het steeds langer stil. Nee toch?! Zie ik éindelijk een vlinder uit zijn cocon komen, stopt ‘ie er halverwege mee…?
Ik kan het niet laten mij ermee te bemoeien. Enkel omdat de vlinder op den duur meer stil ligt dan nog beweging vertoont durf ik het aan om heel voorzichtig het lege stukje van de cocon beet te pakken, in de hoop de vlinder wat meer houvast te bieden dan het gladde bakje waarin het zich bevindt. Het vlindertje begint weer te wurmen maar het mag niet baten. Enkele uren later, nog steeds geen millimeter verder uit de cocon, haal ik met uiterste precisie de cocon van zijn vlinders. Zou het hem nu wél lukken om zijn vleugels uit te slaan? De vlinder loopt nog wat, maar zijn vleugels zien er behoorlijk gehavend uit. Hoort dat? Is het gehandicapt of heeft het geen kracht meer om het proces af te maken? Ik weet het niet.
De volgende dag blijkt de vlinder nog in leven, ik leg een stukje sappige peer neer, ter vervanging van het klokhuis van de avond ervoor. Het komt nog zover dat het met zijn tong in het vruchtvlees zit maar een uur later is het echt einde verhaal.
Treurig zet ik het schoteltje uit het zicht. Ik heb me nog nooit zo betrokken gevoeld bij een vlinder. En waarschijnlijk is er nog nooit een vlinder zo’n groot deel van zijn leven bestudeerd.
Afgelopen zomer stond ik in de krant. Een paginagroot artikel over mijn volkstuin met foto’s van de professionele fotograaf Niek Stam. Erg leuk natuurlijk! Nu is het alweer een hele tijd geleden maar laatst bedacht ik me dat Niek Stam me had toegezegd om de originele foto’s toe te sturen. En ja hoor, nog dezelfde dag stonden de foto’s in mijn mailbox. Leuk want zoveel mooie foto’s van mezelf in mijn tuin heb ik niet. Bovendien vond ik de foto die enigszins van bovenaf van mijn tuin was gemaakt wel erg mooi. Jullie mogen meegenieten.
