Verstrikt II

Ik ben niet de enige die wel eens een vogel in een net heeft. Het is erg vervelend als dit gebeurt en menig tuinder helpt wel eens een handje om een opgesloten vogel te bevrijden. Laatst beleefde ik met mijn nichtje zo nog een heel avontuur. Terwijl we op mijn tuin waren om wat te oogsten, zag mijn nichtje bij de buurman een vogel in een net zitten. Aan zijn gespartel was te zien dat het beestje nog behoorlijk in leven was. Die konden we niet laten zitten. Ik vind het erg vervelend om een vogel uit een net te moeten halen maar vind het helemaal verschrikkelijk om ze te laten zitten. Dus pakte ik een oude doek, parkeerde zoonlief in de buggy zó dat hij ons kon zien en toog met mijn nichtje naar de buurtuin.

Ik denk dat ik het eens van mijn pake heb geleerd, al weet ik niet meer wanneer, dat je een doek over de vogel moet doen om het diertje rustig te krijgen. De vogel in het net bleek een vrouwtjesmerel en toen ik de doek over haar hoofd deed kon ik haar stevig beetpakken. Ze floot wat angstige liedjes, wat nog steeds schitterend klonk.

Toen kwam het moeilijkste van de bevrijdingsactie. Het net ontwarren rondom de pootjes en de vleugels. Terwijl mijn handen trilden probeerde ik heel voorzichtig het net rondom het beestje los te halen. Ik wilde het hele net van de vogel af krijgen maar na enige tijd prutsen realiseerde ik mij dat dit wel eens een onbegonnen werk kon zijn. Het zweet stond al snel op mijn voorhoofd en ik was erg blij dat mijn nichtje erbij was. Ze kon een schaar uit de kist ophalen terwijl ik de merel kon blijven vasthouden. Ook mijn zoontje werkte goed mee door zich de hele tijd zelf te vermaken.

Mijn nichtje was niet alleen een helpende hand, ze kwam ook nog eens met een goed idee. ‘We kunnen ook de dierenambulance bellen,’ opperde ze. Ik zag het nog niet zo voor me dat er een hele dierenambulance voor een merel zou komen, maar goed, het was iets om even te onthouden. In ieder geval ging ik hier niet op mijn hurken zitten wachten tot er iemand zou komen om het beestje op te halen dus de vogel moest er sowieso uit.

De vogel was nog levendig genoeg. Zodra de handdoek wat verschoof en er licht te zien was begon het druk te spartelen. Het was opletten geblazen maar tegelijkertijd ook een goed teken dat we het niet voor niets deden. Terwijl ik de vogel rustig hield, knipte mijn nichtje het net los. En toen was al snel duidelijk dat we de vogel niet konden loslaten. Om de staart zat een dik stuk net helemaal verstrikt. De merel zo vrij laten was net zo dodelijk als het laten zitten in het net. Ondertussen was er een klein ventje dat het inmiddels wel wat zat begon te worden, zo alleen in de buggy. En zo kwam de tip van de dierenambulance goed van pas. We deden de merel in een emmer en schermden de opening af met een knie-matje. De vrouwtjesmerel zat ons met heldere ogen aan te kijken en zag er wonderwel goed uit.

Ik belde ter plekke de dierenambulance. ‘Het duurt nog wel even voor ik er ben hoor,’ zei de dame aan de lijn. Nou, dat kwam goed uit want wij waren niet van plan om haar op de tuin op te ontvangen. Wij gingen huiswaarts, de merel ging met ons mee.

Thuis aangekomen hoefden we niet lang meer te wachten. De dame van de dierenambulancce was blij dat we de moeite hadden genomen om te bellen. We vroegen wat er met de vogel ging gebeuren, zou het ergens naar een vogelopvang gaan? ‘Nee hoor, we hebben speciale tangetjes om het net los te maken. We houden haar 24 uur ter observatie en daarna vliegt ze weer vrij rond.’ Dat was nog eens goed nieuws! En zo liep het voor déze verstrikte vogel gelukkig goed af. Moe maar voldaan konden we aan de koffie.

Vogels voeren

Opp_20161007_173021eens is het een flink stuk kouder in Nederland. Van de ene op de andere dag gaat het van (g)een zomerjas naar een winterjas. Woensdag zat ik nog in mijn shirtje veldsla te zaaien in mijn tuin. Vandaag vraag ik me af of er nog planten beschermd moeten worden tegen eventuele nachtvorst.

De vogels zullen opeens meer moeten eten om warm te blijven, ik kan het meteen merken op mijn balkon. In het lege potje van het vogelvoer van vorig jaar had ik wat overgebleven rijst gedaan. Plots wordt mijn balkon druk bezocht. Het verbaasd me elke keer weer hoe snel ze door hebben dat er wat te halen valt. Met een vetbol hoop ik ook nog ‘mijn’ koolmeesjes te lokken. Ze zitten regelmatig even bij dit huisje dus de weg weten ze al.  p_20161007_173015

Onzichtbare vogeltjes

P_20160128_154428Ze komen, de vogels! Na het weekend was er duidelijk aan mijn ‘voerrolletje’ gegeten dus deze week zat ik steeds vol verwachting te kijken of ik koolmeesjes op mijn balkon zag. Eén keer zag ik er eentje maar die zag mij eerder en vloog snel weg. Het voer had het nog niet eens bereikt. En verder… helemaal niemand.

Toch lijkt het alsof de meesjes mijn voer nog steeds bezoeken want er is flink wat opgegeten. Andere momenten dat ik ze zag was meestal ’s ochtends, het zou zomaar kunnen dat ik ze misloop omdat ik niet thuis ben. Al heb ik vooral het gevoel dat er onzichtbare vogeltjes voor mijn neus alles opeten terwijl ik hard mijn best doe om ze te zien. Je zou zeggen: ‘Het gaat erom dat de vogeltjes wat te eten krijgen, nietwaar?’ Maar ik zal maar eerlijk toegeven dat ik ze eigenlijk vooral voer omdat ik het zo leuk vind dat ik ze dan van dichtbij kan bekijken. Wat dat betreft is een warme winter toch heus een nadeel.

Het voordeel er echter van is dat ik vandaag heerlijk in het zonnetje heb gezeten, mijmerend over het lenteweer dat plots heel dichtbij voelde!

Bezoek

DSCN1448De pot pindakaas voor vogels is ontdekt en inmiddels veel in gebruik. Vogels vliegen regelmatig even langs om een bezoekje te brengen. Nu moet ik toegeven dat ik had gehoopt dat er wat leuke, kleine vogels langs zouden komen. Maar dat is niet helemaal het geval. Koolmeesjes komen wel (volgens mij zijn het steeds dezelfde twee) maar die zijn alleen geïnteresseerd in het vogelhuisje. Ze wippen naar binnen, fluiten een gezellig liedje en gaan er weer vandoor.

De pindakaas is meeDSCN1449r in trek bij de grote vogels. Zwarte kauwtjes en zo nu en dan een ekster doen verwoed pogingen om met hun grote snavel wat uit het kleine potje te kunnen pikken. Niet zelden vliegen ze zonder een hapje weer weg, opgeschrikt door een beweging in huis of nog te stram om deze gekke bewegingen te maken.

Een foto maken is helemaal een kunst, bij de kleinste beweging van mij vliegen ze weg. Maar het is me toch gelukt om deze grote, bangige vogel op de foto te zetten. Twee foto’s in de twee seconden dat het langskwam.

 

Water

DSCN1409Regen, regen en nog eens regen. Op sommige momenten heel goed voor de tuin, op andere momenten wat overbodig. Maar gelukkig zakt al dat overtollige water wel weer weg in de grond.

Bij de meeste potten op mijn balkon ook, al hebben de planten in een pot wel meer last van de grote hoeveelheid regen dan de planten in mijn tuin. Heel soms staat er een pot op mijn balkon waar geen gaatje onderin zit. Dan krijg je vogelbadjes. Of voor mijn balkon beter gezegd: een muizenbadje.

Ongezien

image001_rsDe hele dag heb ik het pindakaaspotje voor de vogels in de gaten gehouden. Het zegt niet alles, vogels kunnen heel stilletjes komen en gaan. En dat is maar weer gebleken want toen ik vanmiddag even lekker op mijn balkon ging rommelen ontdekte ik dat het gladde oppervlak van de pindakaas verstoort was door vogelhapjes. Ah! Ze weten de pot al snel te vinden.

Dat is anders met de zelfgemaakte vogeltaart. (foto dateert van zondag) Een paar hapjes eruit zal dan niet opvallen maar na een week had ik toch wel verwacht er eens een vogel bij te zien zitten. Ook niet. Misschien vinden ze de taart niet lekker of staat het op een verkeerd plekje, ik weet het niet. Anders dient het maar gewoon voor versiering van mijn balkon. Tenslotte wil ik zelf ook wel wat te zien hebben. image002_rs

En mocht het te lang duren, dan begint het vanzelf te groeien 😉

Verwennerij

huisjeIk kon het weer eens niet laten. Zo’n prachtig huisje voor de vogels, nog meer lekkers om ze naar mijn balkon te lokken. Dit keer is het een huisje geworden met een pot ‘pindakaas’. Komende zomer is er geen plek meer op het balkon om te zitten want dan zit het er vol met vogels, al dan niet met nest.

Maar goed, het is wel weer iets dat opgehangen moet worden, een gat in de muur… aiai. In hout boren dat gaat nog wel, maar steen, daar ben ik niet zo’n fan van.

Tegenwoordig hoeft dat niet meer zo’n probleem te zijn. Een persoonlijke klusjesman aan huis is goud waard! In de tijd dat ik had kunnen bedenken welke schroef, plug en boortje ik nodig zou hebben hing het huisje al kant en klaar aan de muur. Zelfs de fotoshoot zat er bij inbegrepen, speciaal voor alle lezers thuis.

Op wie de titel slaat laat ik aan ieders interpretatie over.

 

ik

Taart

Het is het buiten koud geworden. En dat betekent dat het eindelijk tijd is voor vogelvoer! Ik heb een tijd geleden samen met een vriendin zelf taartjes gemaakt voor de vogels en daarbij zat een grote tulband. Het stond al tijden op de koelkast te wachten tot het in gebruik genomen kon worden. Ik had al zitten denken hoe ik het ergens neer kon zetten zonder meteen alle lokale muizen naar mijn balkon te lokken maar ik had nog geen oplossing kunnen bedenken.

De oplossing bleek heel simpel. Toen ik zondagavond thuis kwam en zag hoeveel ijs hier lag (in het noorden was geen sneeuw gevallen) haalde ik meteen de taart uit de vorm en zette deze buiten op de bokashi-emmer. Even later drong het tot me door dat deze te glad is voor een muis en dat dit een uitstekend plekje is voor vogelvoer!

En nu de vogels nog. Tijdens het koffiedrinken zonet hoorde ik achter mij een vogel kwetteren. Het duurde even tot het bij me doordrong dat dit in mijn huis een ongewoon geluid is. Achter mij, dat is… op het balkon! En ja hoor, daar zat een koolmees te kwetteren! Vooralsnog vindt het het vogelhuis interessanter maar de taart moet dan toch wel gesignaleerd zijn. Ik hoop dat ze binnenkort af en aan vliegen!

P.S. Door een overstap naar een nieuw systeem op mijn computer lukt het me nog niet om foto’s te plaatsen. Die komen hopelijk nog!

Voer

Ik verdacht de muis ervan dat het stiekem het vogelvoer opat. Tenslotte zag ik regelmatig een muisje over mijn balkon huppelen (een enkele keer zelfs twee) maar vogels had ik nog niet gezien terwijl het vogelvoer wel minderde. Ach, het is ook nog niet echt de tijd om de vogels te voeren, ze kunnen nog genoeg lekkere hapjes elders vinden en prefereren een sprinkhaan vast boven een vettige graanhap. Maar toch vond ik het vreemd dat het vogelvoer zo snel opging. Want de muis kon er niet bij, dat heb ik zelf gezien toen ik tijdens de koffie het beestje observeerde. Het sloop over het plankje van het theepothuisje en loerde aan alle kanten naar beneden. Hoe ver het ook reikte en snuffelde (hij had duidelijk het vogelvoer op het oog) het kon er niet bij. En elke dag werd het stuk vogelvoer kleiner. Hmmm…. zou het toch niet zo goed bestand zijn tegen regen en wind en uit elkaar vallen? Dat verklaart wel meteen waarom de muis zo graag terugkomt want dan is er blijkbaar toch meer te eten dan ik had gedacht.

Ik zat hierover te dubben tot twee dagen geleden. Toen zag ik opeens vanuit mijn ooghoek iets fladderen. Hé, vloog daar wat over mijn balkon? Heel voorzichtig sloop ik wat dichter naar het raam. En ja hoor, een koolmeesje! Twee zelfs, eentje op de silo en eentje, jawel, ín het zelfgemaakte vogelhuisje. Hoera! Die is dus ontdekt! Even later zag ik het vogeltje gretig in het voer happen. Geen muizenhapjes dus!

Inmiddels is het eerste vogelvoer op, tijd voor weer wat nieuws. En ach, laat die muis ook nog maar wat rondhuppelen op het balkon, ik vind het eigenlijk wel erg gezellig!