Vorig jaar is mijn complete aardbeienoogst mislukt. Terwijl er al prachtige trossen dikke aardbeien aan de plantjes hingen, bleef het weer koud en nat. De aardbeien verschrompelden en verrotten. Weg oogst. Het is me nog nooit eerder overkomen en hopelijk was het de laatste keer.
Dit jaar probeer ik wat nieuws, namelijk een tunnelkas over de aardbeiplantjes. Omdat ze zo iets warmer en beschutter staan hoop ik de oogst wat te kunnen vervroegen en in ieder geval de aardbeien te beschermen tegen teveel kou. Aangezien het plastic voor de kas net niet groot genoeg is kan ik meteen het verschil zien met de planten die níet beschermd worden.
En ja, ik begin al verschil te zien. De plantjes in het kasje (er zitten overigens gaatjes in het plastic dus helemaal dicht is het niet) groeien al beter dan de plantjes ernaast.
Behalve de warmte die het kasje vasthoudt en het vocht dat iets langer blijft hangen heeft het kasje nog een voordeel: je hebt geen net nodig tegen de vogels. En zo heb ik straks óók bij de aardbeien geen net nodig. Weer eens wat anders dan een gaaswerk bouwen.
Zo, hier is dan weer eens wat geluid vanuit de volkstuin. Ik wilde een afscheidsbericht typen maar het blijft toch een beetje kriebelen om wat te vertellen over de tuin. Dus bij deze: de blog zal niet meer regelmatig wordeng geüpdate maar zo nu en dan laat ik nog wel even wat van me horen.
Afgelopen winter ben ik in de tuin bezig geweest om het net rondom de bessenstruiken te vervangen voor een vogelvriendelijke variant namelijk: gaas. De tijd zal het leren of het veilig genoeg is, maar de vastgedraaide vogeltjes uit een net peuteren vond ik zo verschrikkelijk dat ik dat graag wil voorkomen. In gaas kunnen ze tenminste niet verstrikt raken als ze in paniek weg proberen te komen.
Bij deze langdurige klus die ik graag voor mij uit wilde schuiven kreeg ik gelukkig wat hulp. Ons kleine ventje is dol op boormachines. Hij heeft er dan ook altijd één bij de hand; met een grote fantasie kun je van alles wel een boormachine maken. Mama helpen met schroeven en boren was dus ook geen probleem. We zaten dus gezellig in het zonnetje te werken.
Echter: gaaswerk is niet zomaar geplaatst. Ik ben al aardig wat uurtjes bezig geweest en het is nog niet helemaal af, maar gelukkig is het einde in zicht. Ik heb nieuwe palen geplaatst en met twee extra palen kon ik zo een vaste opening maken in het gaaswerk. Daar komt een vliesdoek te hangen dat ik er makkelijk vanaf kan halen. Tenslotte moet het onkruid nog steeds verwijderd kunnen worden. Het gaaswerk rondom is verder klaar, aan de bovenzijde ben ik op de helft. Nog één keer moed verzamelen en het geduldwerkje van ijzerdraad rijgen uitoefenen en ik heb het gaaswerk vast.
Hopelijk geen gewonde of zieke vogels meer en goed beschermde bessen.
Ik ben niet de enige die wel eens een vogel in een net heeft. Het is erg vervelend als dit gebeurt en menig tuinder helpt wel eens een handje om een opgesloten vogel te bevrijden. Laatst beleefde ik met mijn nichtje zo nog een heel avontuur. Terwijl we op mijn tuin waren om wat te oogsten, zag mijn nichtje bij de buurman een vogel in een net zitten. Aan zijn gespartel was te zien dat het beestje nog behoorlijk in leven was. Die konden we niet laten zitten. Ik vind het erg vervelend om een vogel uit een net te moeten halen maar vind het helemaal verschrikkelijk om ze te laten zitten. Dus pakte ik een oude doek, parkeerde zoonlief in de buggy zó dat hij ons kon zien en toog met mijn nichtje naar de buurtuin.
Ik denk dat ik het eens van mijn pake heb geleerd, al weet ik niet meer wanneer, dat je een doek over de vogel moet doen om het diertje rustig te krijgen. De vogel in het net bleek een vrouwtjesmerel en toen ik de doek over haar hoofd deed kon ik haar stevig beetpakken. Ze floot wat angstige liedjes, wat nog steeds schitterend klonk.
Toen kwam het moeilijkste van de bevrijdingsactie. Het net ontwarren rondom de pootjes en de vleugels. Terwijl mijn handen trilden probeerde ik heel voorzichtig het net rondom het beestje los te halen. Ik wilde het hele net van de vogel af krijgen maar na enige tijd prutsen realiseerde ik mij dat dit wel eens een onbegonnen werk kon zijn. Het zweet stond al snel op mijn voorhoofd en ik was erg blij dat mijn nichtje erbij was. Ze kon een schaar uit de kist ophalen terwijl ik de merel kon blijven vasthouden. Ook mijn zoontje werkte goed mee door zich de hele tijd zelf te vermaken.
Mijn nichtje was niet alleen een helpende hand, ze kwam ook nog eens met een goed idee. ‘We kunnen ook de dierenambulance bellen,’ opperde ze. Ik zag het nog niet zo voor me dat er een hele dierenambulance voor een merel zou komen, maar goed, het was iets om even te onthouden. In ieder geval ging ik hier niet op mijn hurken zitten wachten tot er iemand zou komen om het beestje op te halen dus de vogel moest er sowieso uit.
De vogel was nog levendig genoeg. Zodra de handdoek wat verschoof en er licht te zien was begon het druk te spartelen. Het was opletten geblazen maar tegelijkertijd ook een goed teken dat we het niet voor niets deden. Terwijl ik de vogel rustig hield, knipte mijn nichtje het net los. En toen was al snel duidelijk dat we de vogel niet konden loslaten. Om de staart zat een dik stuk net helemaal verstrikt. De merel zo vrij laten was net zo dodelijk als het laten zitten in het net. Ondertussen was er een klein ventje dat het inmiddels wel wat zat begon te worden, zo alleen in de buggy. En zo kwam de tip van de dierenambulance goed van pas. We deden de merel in een emmer en schermden de opening af met een knie-matje. De vrouwtjesmerel zat ons met heldere ogen aan te kijken en zag er wonderwel goed uit.
Ik belde ter plekke de dierenambulance. ‘Het duurt nog wel even voor ik er ben hoor,’ zei de dame aan de lijn. Nou, dat kwam goed uit want wij waren niet van plan om haar op de tuin op te ontvangen. Wij gingen huiswaarts, de merel ging met ons mee.
Thuis aangekomen hoefden we niet lang meer te wachten. De dame van de dierenambulancce was blij dat we de moeite hadden genomen om te bellen. We vroegen wat er met de vogel ging gebeuren, zou het ergens naar een vogelopvang gaan? ‘Nee hoor, we hebben speciale tangetjes om het net los te maken. We houden haar 24 uur ter observatie en daarna vliegt ze weer vrij rond.’ Dat was nog eens goed nieuws! En zo liep het voor déze verstrikte vogel gelukkig goed af. Moe maar voldaan konden we aan de koffie.
Ik zal het eerlijk toegeven: ik heb in mijn tuin afgelopen zomer een dode merel gevonden in mijn net. Over de bessenstruiken heb ik een net gemaakt om de vogels weg te houden en elke keer als ik er bezig ben geweest maak ik alle gaten weer zorgvuldig dicht. En toch komt er soms een vogel in. Ik baal er ontzettend van en heb voor het volgende tuinseizoen andere plannen. Maar zover is het nog niet en dit jaar moest ik het nog met het net doen. Cd’tjes en lintjes hebben niet genoeg geholpen om alle vogels te weren. De rode bessen zagen er te aantrekkelijk uit. Eén keer kon ik een vogel uit het net bevrijden, een andere keer vloog er net eentje weg toen ik kwam, al zat deze overigens aan de goede kant van het net.
Met al die verschrikte en verstrikte vogels is het net me een doorn in het oog. Ik heb gaas besteld en volgend jaar wil ik de bessen beschermen met een gaaswerk. De vogels kunnen er nog steeds in opgesloten raken maar zullen niet verstrikt raken in een net. Het is een klus die wel wat tijd kost en dat lukte me dit jaar niet meer voor de start van het tuinseizoen. Komend winter hoop ik ermee aan de slag te kunnen zodat het voor het nieuwe seizoen klaar is.
Inmiddels is de bessenoogst voorbij. Hoewel de aantrekkingskracht op de struikjes nu natuurlijk niet zo groot is, wil ik koste wat het kost vermijden dat er nóg eens een vogel vastzit in mijn net. En dus heb ik vandaag het net verwijderd. Het zat goed vast en ik moest het op de randen losknippen. Alleen in het midden bovenop zit het nu nog vast, maar zo kan het wel even, het werd namelijk alweer donker. Nog een voordeel van het opruimen van het net is dat ik nu veel makkelijkere het onkruid kan verwijderen. Want dat is ondertussen wel hard nodig!
Een belangrijke reden om al mijn planten van de ene volkstuin naar de andere volkstuin te verhuizen was het ruimtegebrek bij de fruitstruiken. De bessenstruiken stonden te dicht op elkaar en dat zou de komende jaren alleen maar erger worden. Bovendien wilde ik graag alle struiken onder één net kunnen zetten wat ik gewoon kon laten zitten. Met de druivenstruik en braam die steeds dwars door het net heen groeiden was dat niet haalbaar. En dus heb ik in mijn nieuwe tuin de bessenstruiken ruim uit elkaar gezet zodat ze alle ruimte hebben om tot volwassen grootte te groeien.
Eén bessenstruik is klein en is nog altijd niet uitgelopen. Ik vraag me af of het nog gaat gebeuren, ook al lijkt de plant wel knopjes te hebben. Nou ja, het struikje staat niet in de weg dus het krijgt alle tijd om alsnog te beginnen. En anders komt er volgend jaar een nieuw stekje.
Met mijn man ben ik afgelopen maandag lekker aan de slag gegaan in de tuin. Hij sloeg de palen in de grond en ik draaide er oogjes in. Met een groen ijzerdraad werden de palen met elkaar verbonden. Het net van vorig jaar (de grootste die ik toen kon vinden in de winkel) haalde het net van de ene rij palen tot de andere. Een wit vlies zit alleen aan de bovenkant permanent vast, de rest is zo los te maken zodat ik nog onkruid kan verwijderen en straks natuurlijk de besjes kan oogsten. Voorlopig hoef ik hier niets meer aan te doen. Dacht ik maandag.
Vandaag kwamen we er helaas achter dat er een gat in het net zit. Mogelijk heeft het net wat te strak gezeten, of hebben we het gat over het hoofd gezien. Gelukkig heb ik nog tijd om het te repareren voordat de vogels nieuwsgierig op de struiken met malse besjes af komen. Morgen maar met naald en draad aan de slag. Ik hoop dat het voldoende is, anders moet er al na een week een nieuw net overheen…
Vorig jaar ging mijn bessenoogst vrijwel geheel verloren. De duiven hadden de bessen eerder weten te vinden dan dat het zonlicht ze rood kon maken. Waar ik in mijn vorige volkstuin maar weinig last had van de duiven (misschien dat een vijfde van de oogst werd opgesnoept), was het hier in no-time verorberd. Dat is natuurlijk eens en nooit weer. Dus dit jaar ben ik op tijd begonnen met het beschermen van mijn besjes.
Al enige tijd ben ik bezig om mijn fruithoek op orde te maken. Met al het fruit bij elkaar in de buurt is het makkelijker om er één groot net overheen te maken en zo alles tegelijk te bescheremen. Het net lag al klaar in de kist, het moest alleen nog over alles heen.
Het is een hele constructie geworden. Pvc-buizen zijn makkelijk te gebruiken voor een tijdelijke constructie. Je steekt ze in de grond en het staat. Een mooie boog waar een net aan vastgemaakt kan worden. De langste pvc-buizen die ik heb zijn 4 meter. Dat lijkt heel wat, maar het was niet genoeg om zowel over de pergola te gaan om vervolgens aan beide kanten stevig in de aarde te staan. Dus knoopten we met tie-wraps de boel aan de pergola vast. Het net ging eroverheen en alles werd goed vast gezet met haringen.
Ik moet zeggen, het ziet er niet professioneel uit. Maar ach, als het maar werkt, daar gaat het om. Het enige wat ik goed in de gaten moet houden is dat de druif links genoeg de ruimte krijgt om te groeien. Zodra de takjes door het net heen gaan en vervolgens groter worden krijg ik ze niet meer terug. Regelmatig even de druif de goede kant op leiden kan een hoop problemen voorkomen.
En het lijkt precies op tijd klaar, want het lijkt erop dat de eerste besjes al een beetje kleur beginnen te krijgen. Als ze allemaal groot worden staat ons een prachtige oogst te wachten!
Wat de afgelopen vrijdag ook nog is gebeurd is dat de koolplanten een bescherming hebben gekregen. Waar ze de eerste periode vooral beschermd moeten worden tegen slakken, moeten ze bij het opgroeien beschermd worden tegen duiven. Die vinden zo’n malse kern van de koolplant maar al te verleidelijk. Een net is dan ook geen overbodige luxe. Het probleem echter is altijd dat het zo’n gedoe is. In het najaar probeer ik het net zo netjes mogelijk op te bergen maar desondanks wil het graag ergens in de knoop raken. Bij het spannen van het net over de planten (en in dit geval pvc-buizen) zijn er honderden uitsteeksels in de buurt die in het net blijven haken. Takjes, stokjes, andere planten en in dit geval stond er ook nog een Japanse Wijnbes naast, hoe kun je het jezelf toch moeilijk maken… Elk jaar is het dan ook nog hopen dat er geen gat in het net is gekomen, vogels zouden zomaar in het net verstrikt kunnen raken en dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Ondanks alle moeilijkheden is het, dit keer met zijn tweeën, weer gelukt om de koolplanten bescherming te bieden tegen de duiven. En voor de volgende keer: er was iemand zo lief om voor mij tentharingen mee te nemen zodat ik de volgende keer zo’n net niet hoef vast te maken met stevige stokjes van de braam- of rozenstruik. 🙂
Niet alleen de rode bessen moeten beschermd worden, ook de aardbeien willen graag wat extra aandacht. De meeste tuinders hebben een net over de aardbeiplanten maar gezien de plaatsen waar ik de aardbeiplantjes heb (laten) groeien is dat bij mij praktisch onmogelijk. Eén veldje kan ik met een net bescherming bieden, de rest staat zo verspreid dat daar geen beginnen aan is. Dat klinkt nadelig maar het heeft ook zeker een voordeel. De plantjes staan soms zo verstopt dat er weinig vogels aan zullen komen. Vorig jaar heb ik vrijwel geen aardbei gemist (en anders mag er van de 12 kilo ook best wat door de vogels opgegeten worden) van alle losse planten. Doorgaans heb ik meer last van slakken. Die kleine, zwarte naaktslakjes die kriskras door de aardbei kruipen en eten om nog voor de aardbei op is alweer een nieuwe te nemen. Dan klinken die vogels zo gek nog niet.
Een ander gevaar is rotte vruchten. Met het droge weer deze tijd valt dat wel mee, maar met een flinke hoosbui zullen de aardbeien snel gaan rotten als ze in de natte klei liggen. Zoals elk jaar heb ik ook nu weer bedjes van stro gemaakt waarop de aardbeien mogen zonnebaden. Van dat sprieterige, prikkende stro waar slakken een hekel aan hebben. Ik hoop dat het helpt. Het net laat ik nog even achterwege, misschien vinden de vogels die naaktslakken wel lekkerder dan de aardbeien…
Na mijn werk van gister begint de tuin toch al aardig op de tuinen om die van mij heen te lijken. En dan bedoel ik niet ‘saai hetzelfde’ maar: ‘meedoen met stellages bouwen’. Een hele stellage met een net staat nu over mijn aardbeiplanten om de roodkleurende vruchten te beschermen tegen de eetlust van de vogels. Het ziet er leuk uit vind ik, en dit keer was het niet zo moeilijk om het in elkaar te zetten.
Zo’n anderhalf uur ben ik bezig geweest met het vak ‘aardbeiplanten’. Eerst al het onkruid weghalen, vervolgens de bokashi-emmer erin legen en voorzichtig door de bovenste laag aarde werken. Daarna de grond bedekken met stro en als laatst het net over de planten spannen. Het voelt alsof de aardbeien zo goed verzorgd zijn en netjes toegedekt. Laat de oogst maar komen!
eerste aardbei van dit jaar!
Er zat al één hele dikke aardbei, aan de (enige) vroegdragende plant, die het afgelopen weekend begon te verkleuren. Het was niet mijn bedoeling om deze al te oogsten maar door alle bedrijvigheid is hij er per ongeluk afgevallen. Gelukkig was deze al rood genoeg en smaakt hij heerlijk zoet. Op naar de rest!
