Met kool in je tuin kun je er zeker van zijn dat koolwitjes graag even komen aanwaaien. Het liefst laten ze een heleboel eitjes achter voor ze weer verder dartelen. Het zal enige tijd duren voor je opmerkt dat het vlindertje langs geweest is. Opeens gaten in je koolbladeren. Dan hele happen eruit. Je kijkt, je tuurt, je zoekt en hoewel je er vrijwel zeker van bent dat er dikke rupsen in de kool moeten zitten, zijn ze in geen velden of wegen te bekennen. Het overkomt mij regelmatig. Het zal de vijanden van de rups ook overkomen. En dat is natuurlijk net de bedoeling!
De kleur van de rups van het koolwitje is exact dezelfde kleur als het blad van de bloemkool. Het lijkt zóveel op elkaar dat het zomaar kan gebeuren dat je een minuut lang naar het blad zit te turen en de hele dikke rups over het hoofd ziet. En zo leven de rupsen dus in alle rust verder. Etend en slapend, kruipend en etend.
Momenteel heb ik er een aantal in huis. Op mijn werk zaten de rupsen in de boerenkool en aangezien de plantjes nog erg klein waren bleef er met wat rupsen erop nog maar weinig van over. Tsja… wat doe je dan? Er moet een fijnmazig net overheen, maar dat was niet zomaar voorhanden. Met wat geduld kom je ook een heel eind weet ik uit ervaring. Dus ging ik alle aangevreten plantjes stuk voor stuk bij langs om de rupsen er vanaf te vissen. Ik zal er ongetwijfeld een serie over het hoofd gezien hebben om nog maar niet te spreken over de vele eitjes die nog moesten uitkomen. Het is niet anders. De rupsen die ik gevangen heb heb ik in een bakje mee naar huis genomen. Ze doodmaken vind ik zonde, ik ben namelijk dol op vlinders. En het proces van rups naar vlinder is ook fascinerend. Dus logeren ze nu bij mij in huis. Er zitten al minstens 3 poppen in het bakje en blijkbaar heb ik ook wat eitjes meegenomen want er lopen opeens mini-rupsjes rond. Op naar de volgende generatie.
