Thuis: explosief

Terwijl ondergronds de vele bloembollen zich voorbereiden op hun leven boven de grond, groeit er al van alles in de tuin. Ik kan merken dat we bemeste tuinaarde hebben gebruikt bij de aanleg van de tuin want alles groeit explosief. Zo hebben we een gebroken hartje dat in 1,5 jaar een complete struik geworden. Ik schat dat deze zo’n 20 keer zo groot is geworden. Het is een prachtige plant maar deze zomer zal ‘ie toch even gesnoeid moeten worden. Het zou toch leuk zijn als er nog ruimte overblijft voor de rest van de planten.

Van mem kregen we een paar stekjes van een clematis. De ene krult zich, met wat hulp, om de lantaarn. De ander hecht zich aan een gaaswerk aan de schutting. De laatste is net gaan bloeien, o, wat is deze prachtig! Op de foto lijken de bloemen wit, maar in het echt zijn ze zachtpaars. En dan hebben we nog een derde clematis, deze kregen we afgelopen najaar. Hij is nu net groot genoeg om het gaaswerk vast te pakken, maar als deze net zo snel groeit als de rest zal het volgend jaar ook voor een mooie bloemenpracht zorgen.

clematis

De perenboom heeft dit jaar geen bloesem en we zullen dus ook geen peren krijgen. De boom heeft een jaar extra om stevig te wortelen en energie op te doen voordat het vrucht gaat geven.

Er heeft zich van alles uitgezaaid en ook dat zal voor verrassingen zorgen. In de ene hoek vermoed ik dat er zonnebloemen opkomen. We hebben vorig jaar een mooie zonnebloem in de tuin gehad en ik ben vergeten er zaad van te vangen. De vogels hebben er smakelijk van zitten eten en misschien heb ik het geluk dat ze wat zaden hebben overgelaten. Het zou leuk zijn als we die soort zonnebloem weer hebben dit jaar. Het was een relatief kleine zonnebloem met meerdere bloemen. Ideaal voor ons formaat tuin.

Verderop in de tuin groeien tientallen kiemplantjes. De brandende liefde staat er naast, die zou weleens de moederplant kunnen zijn. Maar er stonden ook spaanse margrieten en viooltjes dus ook dat wordt een verrassing.

Het grasveld is inmiddels weer mooi groen. Vorig jaar was er rond de geboorte van onze zoon weinig aandacht voor het gras en juist toen het regelmatig gemaaid moest worden is het wat verwaarloosd. Zo hadden we eerst een prachtig groen veld, met lang gras, maar aan het eind van het jaar waren er grote gaten in gevallen. Ik heb dit voorjaar de kale stukken twee keer opnieuw ingezaaid en inmiddels is het weer een mooi grasveld. Regelmatig even maaien (zo’n postzegelstukje is ook zo klaar) en ons zoontje heeft een heerlijk speelveldje. Hij had het er zelfs zo naar zijn zin gehad met het mooie weer dat hij het afgelopen week op een brullen zette toen hij niet op het (kletsnatte) gras mocht na een regenbui. Goed om te merken dat hij graag naar buiten gaat.

Mijn terrein

Elk jaar komt er zo’n moment dat ik in mijn tuin bezig ben en dat ik wens dat ik een ‘gewone’ volkstuin heb. Zo eentje met rijtjes groente, alles netjes geordend en ruim opgezet. Het moment komt doorgaans in de zomer, als alles explosief groeit en bloeit en het duurt zo’n vijf minuten.

In die vijf minuten kijk ik om me heen en zie ik overal in mijn tuin planten in bloei staan. De Acanthus naast de pruimenboom, de goudsbloemen overal tussendoor, evenals de papaver. De muurpeper en tijm die voorkomen dat de randen van de mijn tuin verzakken. De rozenstruik die elk jaar zo uitbundig dieprood bloeit. De Japanse wijnbes die dit jaar voor een mooie oogst zorgt en al zijn takken alle kanten op laat groeien. De IJzerhard die zijn zaadjes overal in het rond verspreid (zucht) en allemaal vlinders aantrekt. De zonnebloem die in zijn eentje voor tientallen bloemen zorgt. De rabarber die voor een overweldigende oogst heeft gezorgd dit jaar en die met z’n grote bladeren energie opdoet voor volgend jaar.

Ik zie al die insecten af en aan vliegen, ik ruik de zoete geur van de roos, ik zie de sporen van vogeltjes waar ze uit de zonnebloem hebben zitten pikken. Nee, toch liever zo’n explosieve tuin dan een geordende tuin. Die insecten, daar doe ik het voor. Als ik rondkijk lijkt het wel een oase van voeding voor deze bedreigde diertjes. Ik ben blij dat ik ze zo’n oase kan bieden.

Laatst vroeg ik me af wiens terrein mijn tuin is. Want hoewel ik er zaai, snoei en oogst, lijkt het een domein van de insecten. DIe paar uurtjes per week dat ik er ben valen in het niet bij al die uren die de kleine beestjes doorbrengen met al die bloemen. Het werd me pijnlijk duidelijk gemaakt toen ik de pruimenboom ging snoeien. Het pad langs de zonnebloem was bijna ondoordringbaar. Het laatste stukje ruimte werd fel verdedigd en moest ik met een steek in mijn elleboog weer verlaten. Gelukkig was er nog een omleiding mogelijk.

Aan de slag

Met het opkomen van al het zaaigoed, komt er natuurlijk ook onkruid op. Met name op de plekken waar ik regelmatig water geef gedijdt het onkruid goed. Als ik op de tuin bezig ben ben ik altijd wel even aan het onkruid trekken, al is het maar even de grootste plantjes in het voorbijgaan. Ik probeer het vooral vóór te zijn dat het onkruid gaat bloeien, al lukt dat lang niet altijd.

Zo nu en dan trek ik er een middag voor uit om alleen onkruid weg te halen. Met twee flinke emmers, een matje, een schepje en handschoenen ga ik dan lekker aan de slag. Zoals die keer dat ik onder het zeil op zoek ging naar mijn plantjes. Ik had zonnebloem, afrikaantjes, dille, kamille en andijvie gezaaid. Regelmatig gaf ik het stukje water. Er kwam van alles op en het onkruid groeide het hardst van allemaal. Ik moet zeggen dat ik mijzelf al begon af te vragen wat ik nu precies aan het water geven was. Tijd om de boel op te schonen!

Het gaf veel voldoening. Er blijken prachtige kropjes andijvie te staan en een heel rijtje afrikaantjes en dille. De kamille lijkt niet te zijn opgekomen en van de zonnebloemen is er denk ik ook maar ééntje. Al staan er een paar plantjes tussen waarvan ik niet zeker weet of het ook een zonnebloem kan worden. Vooruit, die mogen nog even blijven staan.

In het hoekje (net niet te zien op de foto’s) groeit ook een gladiool onder het zeil. Tsja… waar die bollen precies in de grond zaten wist ik niet. Deze heeft het dan lekker warm zo onder het zeil.

Kogeldistel en zonnebloemen

kogeldistelNa lang wachten (tussen het zaaien en de bloei zit denk ik zo’n 14 maanden) wordt mijn geduld eindelijk beloond met de bloei van de Kogeldistel. De stekelige paarse bol wordt overdekt met hele kleine paarse bloemetjes. De bollen (of beter gezegd: kogels) hebben een grote aantrekkingskracht op de hommels. Die trekken zich niets aan van de naam ‘distel’ en schuren met hun zachte, mollige lijfjes heen en weer over de bollen.

Verderop in de tuin beginnen de eerste zonnebloemen te bloeien. Lerend van mijn eerste volkstuinjaar heb ik dit keer een soort die relatief laag blijft. Ik herinner me nog zonnebloemen zo groot als bomen die dreigend boven mijn bessenstruik zwaaiden. De stokken die ik ernaast had gezet waren niets vergeleken met de dikke stammen van de zonnebloem die ze overeind moesten houden. Het waren overigens prachtige zonnebloemen, met meerdere bloemen per plant. Ze groeiden echter wel zo hoog dat ik een trapje nodig had om ze te kunnen plukken. Nee wat dat betreft zijn die lage zonnebloemen van dit jaar zo gek nog niet 😉

Tuinmuziek

DSCN7178_rsIk heb al vaker geschreven dat ik graag insecten naar mijn tuin lok met onder andere het bijen- en vlinderbloemenmengsel. Uit deze mengsels zijn verschillende bloeiende planten opgekomen zoals de goudsbloemen, zonnebloemen, mosterdplant en phacelia. Daarnaast heb ik ook een hele serie bloemen en bloeiende planten in mijn tuin gezet of gezaaid voor het maken van een boeket of enkel om er op de tuin van te genieten. Inmiddels blijkt de lavatera een ware hommeltrekker te zijn, het gezoem is niet van de lucht. En de vlinders houden niet alleen van de vlinderstruik maar zitten ook graag op de zinnia’s. En dan nog de gele framboos waar nog steeds nieuwe bloemen komen, ook daar is het een heel gezoem. Och, wat klinkt dat heerlijk landelijk! En zo zijn niet alleen deze vliegende insecten blij met de bloemen, maar ik ook met hun muziek en aanwezigheid. Ik hoef niet eens naar een vlindertuin om mooie foto’s te maken.

phacelia
phacelia

lavatera
lavatera

Verwaaide bloemen

Het heeft hier flink geregend. En gewaaid. Dat laatste was een beetje teveel voor mijn zonnebloemen. Ze zijn behoorlijk groot en staan stevig in de grond.  Maar als ze eenmaal omgewaaid zijn helpt het niet om er een stok naast te zetten. Ze zijn behoorlijk zwaar en laten de stok links liggen. Een heel aantal zonnebloemen lag plat toen ik vanmiddag een kijkje bij ze kwam nemen. Een deel kon ik weer overeind zetten en bleef, ietwat scheef, hangen. Een paar andere vallen gewoon weer om. Helaas…

Ik ga deze week nog even kijken of ik er nog wat mee kan. Overigens is de zonnebloem dan niet verloren. Mijn ervaring is dat ze, zo plat als ze dan ook mogen liggen, gewoon weer verder groeien, recht omhoog. Daarna hoef ik ze dan ook niet meer overeind te zetten want dan zijn ze krom. Misschien moet ik gewoon een goeie plek vrijmaken om ze vanuit liggende positie verder te laten groeien. Dat scheelt vast een hoop gesjor.

DSCN7055_rsWat dat betreft zijn de snijbloemen zo gek nog niet. Ze zijn een stuk korter en flexibeler en minder gevoelig voor de wind. En de bloem kun je tenminste nog bekijken zonder een ladder nodig te hebben. Fotograferen, om er dubbel van te genieten.

Thuis

Een paar foto’s van de plantjes thuis. Alleen jammer dat de beschrijving die ik steeds bij de foto’s typ er niet bij komt te staan. Waarom vul ik dat anders in? Zo dan maar:

De roos binnen zit in knop en het zal niet lang meer duren voordat deze gaat bloeien.

Vorig jaar met sinterklaas een prachtige aardbeienpot gekregen. Ideaal om ook nog wat aardbeien vlakbij huis te hebben. Om tijdens het ontbijt op het balkon van te smullen komend zomer.

De zonnebloemen beginnen al aardig groot te worden. Bijna tijd voor een nieuwe pot.

De winterviooltjes begonnen pas te bloeien toen het lente was.

roosjeaardbeienzonnebloemenviolen en vlijtige liesjes

Thuis

Een warm, bloeiend welkom thuis.
Een warm, bloeiend welkom thuis.

Het eerste wat ik doe als ik thuiskom na een paar dagen te zijn weggeweest is het bekijken van al mijn planten. Aan sommige valt niet zoveel verandering op te merken maar bij anderen heeft zich een grote verandering voltrokken. Zo zijn de tulpen op het balkon in volle bloei uitgebarsten en zingen me zo een hartelijk welkom toe. Binnen heeft de gerbera weer nieuwe bloemen, zijn de tomatenplanten alweer groter geworden en komen de bloemkool en sierkalebas op. Ook een aantal zonnebloemen komen boven.
Voor tuinplezier hoef ik dus niet naar de volkstuin. Maar ik ben wel even gaan kijken, gewoon om te zien of er nog wat veranderd is. En ja hoor, ook de aardappels komen boven, de sla groeit alsof het kool is evenals de spinazie. De knopjes van de appel- en perenboom zijn ietsje groter geworden en de rabarber blijft nog steeds uitdijen. En voor de verandering ziet de grond er niet droog uit, maar heerlijk fris na de flinke regenbui van vanmorgen.

Oeral thús mar thús it best.